ضرورت توجه ویژه به مشکلات مردم در جنوب

در شبکه های اجتماعی کلیپ های مختلفی از کلایه های مردم را در مناطق جنوبی مشاهده می کنیم که ملتمسانه تقاضای آب خوردن دارند. در برخی از مناطق اهواز علاوه بر اینکه کمبودآب وجود دارد، برق هم قطع می شود و مردم در گرمای 50 درجه مجبور به تحمل شرایط هستند.
دیدن بی حالی و تشنگی بچه های خردسال و سالمندان بی رمق در برخی روستاها و حاشیه شهرهای جنوبی کشور دل هر بیننده ای را به درد می آورد.
حرف بر سر این است که مشکلاتی به این واضحی و با این عمق و وسعت چطور مورد توجه قرار نمی گیرد. مگر می توان تشنگی یک بچه خرد سال را دید و کاری نکرد. اگر هم آبی به دست این مردم محروم می رسد یا از طریق خیرین مردمی است و یا از طریق نیروهای نظامی صورت می گیرد.
شکی نیست که مسئولان ساعات بسیاری را کار می کنند و درگیر حل و فصل مشکلات هستند، اما چرا نتیجه ای در عمل مشاهده نمی شود. چطور است که نهادهای رسمی با داشتن ابزارهای قانونی و مالی، قادربه حل گرفتاری مردم نیستند، اما در مقابل خیرین بدون داشتن نظام اداری و بودجه اختصاصی و مصوبه و ابلاغیه و... با بردن چند تانکر آب و یا چند کامیون آب بسته بندی شده حداقل عطش مردم محروم از آب را برای مدتی جبران می کنند و دلگرمی به آنها می دهند که نگران نباشند و بازهم برای آنها آب رسانی خواهند کرد.
فقط با چند تانکر و چند کامیون آب این امید را زنده نگه می دارند!
تفاوت عمل خیرین در این است که آنها درد مردم را حس می کنند، از نزدیک با آنها زندگی و یا حداقل همنشینی می کنند. به کپرها و حلبی آبادهای اطراف شهرها سر می زنند و از نزدیک می فهمند که تشنگی از نبود آب در تابستان یعنی چی. می فهمند که نداشتن برق در این گرما و داشتن نوزاد شیرخوار یعنی چی. درد بی سوادی و نداشتن کمترین امکانات بهداشتی و آموزشی را با همنشینی و همکلامی با مردم را مستقیم احساس می کنند.
این را نیز می دانیم که مسئولان به سبب مسئولیت های محوله نمی توانند مدام در این شهر و آن استان حضور یابند و مشکلات مردم را به طور موردی حل و فصل کنند. اما حداقل می توان انتظار داشت که خود را جای مردم بگذارند و لحظه ای تصور کنند که این بچه های تشنه ، فرزندان و نوه های خودشان است. آیا برای رفع تشنگی آنها منتظر دستور و ابلاغیه و تأیید طرح های عمرانی و... می شوند.
این وظیفه ذاتی نمایندگان است که مدام در حوزه انتخابی خود سرکشی کنند و مشکلات مردمشان را منتقل و برای آن چاره جویی و پیگیری نمایند. اگر همه این موارد هم به خاطر مشغله های اداری میسر نیست، حداقل می توانند در همین شبکه های اجتماعی درد مردم را ببینند و از آن آگاهی یابند.
این نکته را هم بگوئیم که توان و ظرفیت های خیرین هم حدی دارد و بیش از این در توانشان نیست تا درد مردم چاره کنند. اما این رویه نیز به آسیبی بزرگتر همچون بی اعتمادی و ناامیدی به بدنه رسمی کشور ختم خواهد شد که بسیار مخرب است.