شهر به همه شهروندان تعلق دارد؛ توان‌یابان را دریابیم

شهرهای ما، به‌ویژه شهر تهران به گونه‌ای ساخته و پرداخته شده‌اند که تردد و حضور امن و توام با آرامش در آن، برای کهنسالان، توان‌یابان-معلولان جسمی و حرکتی- و نیز زنان باردار، تا حدود زیادی ناممکن است. هر پیاده‌رویی شیب و دست‌اندازهای زیادی دارد، آن‌هم در کنار نرده‌ها و موانع فلزی که برای سد کردن عبور موتورسواران نصب شده‌اند!، برای عبور از خیابان، باید از روگذرها و زیرگذرهایی استفاده کرد که چندین و چند پله دارند و در برخی نقاط، از پله‌برقی استفاده شده، همین مسئله در مورد استفاده از مترو هم صدق می‌کند. این پله‌ها عملا تردد افرادی را که از ویلچیر استفاده می‌کنند، محدود کرده و موجب شده بسیاری از کهنسالان که سلامت جسمی مطلوبی برای تنها بیرون آمدن دارند، و نیز برای توان‌یابانی که از ویلچیر استفاده می‌کنند، در خانه بمانند.
 مدت‌هاست ما در شهر خود توان‌یابان را نمی‌بینیم و این یعنی حقوق این شهروندان در کلیت مبلمان شهری نادیده گرفته شده است و نهادها و سازمان‌های ذیربط مثل اغلب کشورها باید برای حضور راحت و پرنشاط این افراد در شهر تدابیری خاص بیندیشند.
 مشکل توان‌یابان البته محدود به تردد ناممکن آنان در شهر نمی‌شود، توان‌یابان به وسایل و تجهیزات خاصی هم نیاز دارند که گاهی در تهیه آن‌ها دچار مشکل می‌شوند؛ آنچنان که مدیرعامل انجمن دفاع از حقوق معلولان ایران می‌گوید:«تورم و بسیاری از عوامل دیگر موجب گرانی وسایل توان‌بخشی شده، افزایش ۱۵ درصدی مستمری معلولان، خانواده‌های آن‌ها را به‌شدت مضطرب کرده است. یک نفر معلول عملا چه کاری می‌تواند با مستمری کمتر از
۱۰۰ هزار تومان انجام دهد؟»
در واقع توان یابی غیر از مشکلات و محدودیت های خاص در استفاده از امکانات شهری، هزینه های دیگری هم دارد که باید به آن ها توجه شود.