انگیزه ای برای اسقاط خودروهای فرسوده نیست

 اخیراً قیمت خودروهای فرسوده و اسقاط آنها در مراکز رسمی نرخ هایی بین 35 تا 42 میلیون تومان بسته به نوع و کیفیت خودروها تعیین شده است. نیاز به توضیح نیست که چرا فرهنگ اسقاط در کشورمان معنا و مفهومی ندارد.
چون صاحبان خودروهای فرسوده اگر ماشین خود را خرد کنند و به ضایعاتی های دوره گرد بفروشند بیش از این مبلغ نصیبشان خواهد شد. ضمن اینکه اگر ماشین خود را اسقاط کنند با مبلغی که برای آن تعیین شده عملاً باید تمام پول یک خودروی صفر کیلومتر را با سودهای آنچنانی پرداخت کند و اکثراً چنین افرادی توانایی پرداخت مثلاً ماهی 10 میلیون قسط ماشین را ندارند. پس چه لزومی برای اسقاط ماشین فرسوده خود می بینند؟!
ماشینشان که راه می رود کارشان را نیز راه می اندازد و اگر قصد فروش داشته باشند در بازار آزاد چندین برابر بیش از قیمت اسقاط گیرشان می آید. لذا عملاً انگیزه ای برای اسقاط و نوسازی ناوگان حمل و نقل کشور باقی نمی ماند.
این بی انگیزگی تنها درمورد قیمت خودروهای اسقاط شده نیست، بلکه بروکراسی و پیگیری های طولانی برای تشکیل پرونده و انجام روال کار برای رسیدن به یک خودروی صفرکیلومتر به قدری سخت است که دردی از مشکلات متقاضیان برطرف نمی کند. فرض کنید یک راننده تاکسی یا راننده وانت بخواهد ماشین خود را اسقاط کند. آیا باید منتظر قرعه کشی خودروسازان باشد و یا باید در صف و نوبت اسقاط قرار بگیرد تا بلکه بعد از یک سال یا بیشتر نوبت به او برسد و بالاخره صاحب ماشین نو شود. در این مدت باید چه کار کند، از کجا درآمد کسب کند؟!.
این تناقضات و درگیری های اداری باید به گونه ای مدیریت شود که موجب افزایش انگیزه در افراد دارای خودروی فرسوده گردد. نمی توان از یکسو برای آنها جریمه وضع کرد و از سوی دیگر قادر به تأمین خودروی نو برای آنها نبود.