اتاق گازی به بزرگی پایتخت

آلودگی هوا طی روزهای گذشته از حد قرمز در پایتخت گذشته است و مدارس و دانش آموزان تعطیل و یا به صورت غیر حضوری فعالیت می کنند. خودروهای زوج و فرد نیز با محدودیت هایی تردد مواجه شدند، اما با این حال تغییری در هوای
مه آلود و مسموم تهران حاصل نشد.
مسئولان مربوطه هریک از ضرورت کاهش ترددها و عدم تحقق بودجه ها و بدهی های کلان به حمل و نقل عمومی اشاره می کنند و یکدیگر را متهم به عدم انجام تعهدات و مسئولیت ها می کنند، اما هیچ تغییری در عملکردها و برنامه های صورت نمی گیرد و دردی از آلام مردم کاسته نمی شود.
بیماران تنفسی در این روزها با مرگ دست و پنجه نرم می کنند و کودکان و نوجوانان گازهای سمی را استنشاق می کنند و از هم اکنون زمینه مبتلا شدن به انواع بیماری های مختلف دچار خواهند شد. اما چه بسیار مردمی که در این جامعه مجبور حضور چندین ساعته در سطح خیابان ها و خارج از فضای خانه هستند، چه کسی پاسخگوی آسیب ها و مسمومیت ها و مریضی های این افراد خواهد بود.
مردمی که نه دخلی در تصمیمات مالی و اجرایی دارند و نه قادرند برنامه های مغفول مانده در حوزه محیط زیست و حمل و نقل عمومی و بروز رسانی خودروهای داخلی را مطالبه کنند. چطور می توان پذیرفت در شهری که تعداد روزهای پاک آن به تعداد انگشتان دو دست نمی رسد
برنامه ها و سیاست گذاری ها در مورد کاهش آلودگی هوا در اولویت نباشد و چند ده نهاد و سازمان مرتبط با آن دم برنیارند و هروقت که شهر را تعطیل می کنند صرفاً در مصاحبه های کلیشه ای دیگران را متهم به کم کاری نمایند.
امروز الگوهای مدیریتی برای کنترل آلودگی هوا در سراسر دنیا به صورت استاندارد در دسترس است و شرکت های خصوصی با مهارت های ثابت شده به صورت پیمانکاری برای کاهش آلودگی هوای شهرهای بزرگ برنامه ریزی می کنند. البته این برای آن دسته از کشورهایی است که برای این موضوع دغدغه دارند، شاید هنوز ما به این مرحله از درک بحران سلامتی و هدر رفت جان مردم نرسیده ایم!