کمبود داروهایی که با جان مردم سروکار دارد

دیدن حال و احوال بیماران خاص و آنهایی که داروهای شیمیایی و خارجی مصرف می کنند به شدت خراب است و دیدن تصاویر مربوط به کودکی که قبلاً در مقابل مجلس خطاب با مسئولان درمورد نبود داروهای مورد نیازش صحبت می کرد بسیار دردناک و غم انگیز بود. اینکه پدر و مادر او و دیگر کودکان با امراض خاص چگونه است را هیچگاه ما درک نخواهیم کرد اما این را درک می کنیم که وظیفه مسئولان و سازمان های مربوطه می باشد که نیازهای این بیماران را تأمین کنند.
بحث تأمین گوشت و مرغ نیست که به مردم بگوئیم نخورید یا  کم بخورید تا وارد کنیم و تولید کنیم و سبدکالا بدهیم! حرف از مرگ و زندگی است؛ حرف از وخامت حال کودکی است که روی دست پدر و مادرش بی حال و بی جان افتاده است و کاری نمی توانند بکنند!.
واقعاً این سئوال و ابهام مطرح است که مگر این کشور با این همه دستگاه و سازمان ها و اداره قادر به رصد وضعیت بیماران و نیازهای آنها به داروهای خاص نیست که نمی تواند به موقع و به مقدار کافی برای آنها دارو وارد کند و در اختیارشان بگذارد تا از بی دارویی نمیرند و یا اسیر قیمت های نجومی دارو در بازار سیاه نشوند؟!.
بالاخره یک نفر باید به این ابهامات پاسخ بدهد یا بگوید ما تحریم هستیم و به ما دارو نمی دهند ویا ارز نداریم که دارو وارد کنیم یا اصلاً بگویند خود مردم باید به فکر تهیه نیاز دارویی خود باشند تا کاری بکنند و دیگر امیدی به اقدامات رسمی نداشته باشند.
اگر امثال کودک مذکور جانشان را به خاطر نبود دارو از دست دهند چه کسی تاوان این فاجعه را به گردن می گیرد. قبل از وقوع حوادث تلخ به داد مردم برسید. فقط کافی بود جلوی یک از اختلاس ها گرفته شود تا مشکل دارویی کشور تا مدتی برطرف شود.