خانواده، به‌عنوان سلول‌های جامعه دچار ضعف سیستم ایمنی شده است!

درست است که تکرارمکررات است، و شاید حرف تازه‌ای در این زمینه نباشد که تا کنون ناگفته مانده یا برخی از مسئولان از آن آگاه نباشند. اما تکرارمکررات در برخی زمینه‌ها گاهی لازم است؛ تا در نهایت چاره‌ای اساسی برای مرتفع کردن مشکل اندیشیده شود. یک روزنامه چنین گزارش کرده است:« افزایش گدایان پشت ماسک کرونا»
این تکرارمکررات است و نه تشویش اذهان عمومی که تعداد خانواده‌های نیازمند به کمک خیران و نهادهای خیرافزایش یافته است، تعداد متکدیان تازه‌کار، همراه با تعداد سارقان باراولی نیزافزایش یافته؛ اگر تا پیش از شیوع کرونا، برخی خانواده‌ها تلاش می‌کردند صورت خود را با سیلی سرخ نگه‌دارند، اکنون در پشت ماسک، می‌توان این زردرویی و آبرو را پنهان و دست نیاز به‌سوی مردم دراز کرد: خدا هیچ مردی را شرمنده خانواده‌اش نکند!
اما این تنها داستان تکدی به‌صورت سنتی‌اش نیست که افزایش آن، شکل و شمایل جامعه را مخدوش کرده؛ برخی جوانان که در زمره بیکاران هستند، با سازی ناکوک در دست در ایستگاه‌های مترو و در برخی معابر  نشسته‌اند و صدای سازی را درمی‌آورند که جز ناله و گلایه از آن شنیده نمی‌شود. زنان بسیار دستفروش درمترو، از پرتکرارترین چهره‌های فقر و بیکاری‌اند، زیرا همه ما اذعان داریم که دستفروشی، اگرچه در ظاهر شغل می‌نماید اما در ذات خود هیچ نسبتی با شغل ندارد؛ و تنها چهره دیگری از بیکاری و لاجرم نیازمندی است.
پس آن‌چه نوشته آمد، فقط تکرار مکررات است، و تنها ارائه یک تصویر دیگر از جامعه‌ای است که خانواده به عنوان سلول‌هایش دچار ضعف در سیستم ایمنی شده و نیازمند خدمات مختلف برای توان‌یابی است.