گاهي نيم‌نگاهي به تجربيات كشورهاي توسعه يافته لازم است

در مورد معضلي به نام مسكن، از هر زاويه كه به آن نگاه كنيم و تمام طرح‌ها و برنامه‌هاي تا به‌حال به اجرا درآمده را مورد بررسي قراردهيم، متوجه مي‌شويم اغلب اين طرح‌ها و برنامه‌ها، نتوانسته‌اند مشكل مسكن را حل كنند. و در نهايت با ورود نقدينگي به بازار مسكن، اين كالاي مصرفي به يك كالاي سرمايه‌اي تبديل شده. يكي از مشكلات بزرگ در رابطه با خريد يا اجاره  مسكن، ميزان وامي است كه از سوي بانك مسكن داده مي‌شود؛ آن هم با شرايط بسيار سخت، يعني داشتن سه ضامن براي وام وديعه 50 ميليوني و دو ضامن براي وام 30 ميليوني. البته كه خود اين ضامن‌ها هم بايد شرايط خاصي داشته باشند؛ كارمند دولت بوده و دسته چك صياد داشته باشند و فيش حقوقي و نامه كسر از حقوق بياورند. آيا اين روزها كسي پيدا مي‌شود كه تا اين حد به يك اجاره‌نشين اعتماد كند و با اين شرايط سفت‌وسخت، ضامن او شود؟ البته ستاد ملی مبارزه با کرونا شرایط دریافت این وام تنها با یک ضامن را اعلام‌کرده. ولي اين روزها سراغ همان يك نفر هم كه برويد خواهيدشنيد كه قبلا ضامن دو نفر شده و ديگر نمي‌تواند! در مورد وام خريد مسكن هم همين مشكل را داشته باشيد در كنار اين‌كه متوسط قیمت مسکن شهر تهران حدود ۲۳ میلیون تومان و تسهیلات بانكي ۱۶۰ میلیون تومان براي خانه اولی‌هاست كه با اين مبلغ می‌توان 7 متر مسکن خريد!
در حالي‌كه بسياري از كشورهاي پيشرفته، مانند انگلستان كه تورم آن حتي در اين شرايط كرونايي در يك قدمي صفر است ونيز آلمان، فرانسه، آمریکا، ایتالیا و کشورهای حوزه اسکاندیناوی، توانسته‌اند با روش اجاره به شرط تمليك مشكل مسكن شهروندان خود را
حل كنند. وهرگز به خاطر تكميل نشدن آورده‌اي كه در دست مالك است؛ اجاره‎نشينان ثبت نام كرده در طرح افسانه‌اي مسكن ملي را «بدحساب»
نناميده‎اند.