اگر ملاک تشخیص مطالبات مردم بود...

این روزها مشاهده جلسات بررسی صلاحیت کابینه دولت در مجلس و نطق های مخالف و موافق وزاری پیشنهادی موجب تأمل و سکوت هر بیننده ای می گردد.
شکی در این نیست که نمایندگان مختارند درمورد صلاحیت و یا عدم صلاحیت لیست پیشنهاد شده حرف بزنند و برای گرفتن رای اعتماد و یا عدم اخذ رای اعتماد برای همکاران خود ریل گذاری کنند.
اما یک نکته ظریف در این بین وجود دارد که متأسفانه اغلب از سوی موافقان و مخالفان وزاری پیشنهادی دیده نمی شود. چه آنها که موافق صحبت می کنند و چه مخالفین اغلب به گونه ای جانبدارانه درمورد نامزد پیشنهادی دولت حرف می زنند.
موافقین به گونه ای حرف می زنند که گویا وزرای پیشنهادی تاکنون در ایران نبوده اند و کسی آنها را نمی شناسد و قرار است با آمدنشان  به وزارتخانه بهشت برین را برای ایران بسازند. از سوی دیگر مخالفین نیز به گونه ای حرف می زنند که گویا این افراد از لیست معاندین و مخالفین ملک و ملت انتخاب شده اند و اگر انتخاب شوند خیانتی بزرگ شکل گرفته است!
درصورتی که هیچ کدام از این رویکردها معقول نیست؛ چرا که در آن مطالبات مردم ذکر نمی شود و هیچکدام نمی گویند که افراد پیشنهادی چه دستاورد یا ویژگی دارند که جامعه خواستار و مایل به آن است. واقعاً در این جلسات نمایندگان نیم نگاهی به خواست مردم و مطالبات عمومی از یک وزیر و عملکردش در وزارتخانه مربوطه دارند؟!. به نظر چنین نمی آید...