جدایی والدین و فرزندان به سبب کمبود دارو

جان هر انسانی ارزشمندترین دارایی بشر است و نمی توان برای آن قیمت گذاشت. لذا باید برای حفظ آن به هرگزینه محال و غیرمعقولی تن داد یا به عبارتی مجبور به انجامش خواهیم شد. بیماران امروز جدای از درد بیماری درگیر نبود دارو هستند و این درد جدای از مشکلات جسمانی، هزینه های روانی برای آنها و خانواده هایشان دارد.
پدر و مادرهای بسیاری امروز به سبب کمبود دارو شغل و زندگی و دارایی خود را از دست داده اند تا بتوانند داروهای کمیاب و نایاب فرزندشان را پیدا کنند. بیماران خاص و سرطانی که امروز درگیر تأمین دارو هستند هر روز در مقابل یک نهاد و سازمانی تجمع می کنند اما به نتیجه نمی رسد.
در بعضی از موارد مشاهده شده که این وضعیت کار را به جایی رسانده که خانواده ها تمام دار و ندار خود را می فروشند و به دست دلالان می دهند تا کار مهاجرت آنها را فراهم کنند تا به کمپ مهاجرین بروند و در آنجا از مزایای درمان و دارو
بهره مند شوند. برخی از این خانواده ها به سبب عدم توانایی تأمین هزینه سفر، پدر و مادر از هم دور می مانند و پدر مجبور به فرستادن همسر و فرزند خود می شود و برای سال ها ممکن است یکدیگر را نبینند.
برای پدر ومادرها فرقی ندارد که کجا می روند و فقط می خواهند دارو برای فرزندشان فراهم گردد تا حتی برای یک روز بیشتر زنده بماند...!
آیا چنین دغدغه ای و چنین مشکلی برای مردم کشور اولویتی برای مسئولان مربوطه محسوب نمی شود؟!.