ضرورت توجه اصولی به ورزش و ورزشکاران کشور

ورزشکاران از جمله اقشاری هستند که به عنوان نمایندگان کشور محسوب می شوند و عملکردشان به عنوان کارنامه یک ملت تلقی می شود. از سوی دیگر وضعیت آنها و تجهیزات ورزشی کشور به عنوان شأن و آبروی ملی قلمداد می گردد.
در این زمینه دیدن وضعیت ورزشکاران در مسابقات بین المللی و صحبت هایی که آنها در اردوهای آماده سازی می کنند و از اوضاع زندگیشان می گویند، می تواند سوژه ای برای برنامه سازان باشد!. این انصاف نیست که یک ورزشکار در رده ملی که لباس تیم ملی را به تن می کند و می تواند پرچمدار کشور در عرصه های  بین المللی باشد، هنگام حضور در میادین جهانی به سبب نداشتن برخی امکانات یا از حریفان شکست بخورد و یا نتواند به جایگاه مناسب و در شأن ایران برسد.
در رشته تیراندازی با کمان برخی ورزشکاران مدعی بودند که به تعداد انگشتان یک دست تیر استاندارد نداشتند برای تمرین! .
فوتبالیست ها می گویند در دوره بدنسازی در دوران مسابقات از وان یخ تیم های دیگر استفاده می کردند! کشتی گیران از نیاز رژیم غذایی پروتئینی گله دارند و به شوخی می گویند با عدس پلو نمی توان مدال گرفت!.
این چه برنامه ریزی در ورزش در حد کلان است که کشورمان برای انجام لیگ برتر فوتبال خود تیم ها را در به در این استان و آن استان کرده اند چرا که یک ورزشگاه در حد استاندارد ندارند. در همین پایتخت کشور بیش از 40 ورزشگاه وجود دارد اما همه آنها زمین چمن مناسب ندارد و آنها که دارند جایگاه تماشاچی ندارند. البته ورزشگاهی در حد بین المللی هم در مشهد وجود دارد که اساساً مشخص نیست اختیارآن با کیست و چرا اجازه بازی در آن را نمی دهند؟!.
تمام این مسائل به کنار تاکنون بار تمام حیثیت بین المللی فوتبال کشور بر دوش ورزشگاه آزادی بوده که به زعم بسیاری از کارشناسان ورزشی باید آن را فروریخت و از نوساخت و مسئولان همچنان درحال وصله و پینه کردن آن هستند و هرچند سال یکبار به سراغ بخشی از آن می روند. اما امروز باید در نبود ورزشگاه آزادی فکری به حال رویارویی تیم های باشگاهی در عرصه بین المللی کرد.
آیا قرار است باشگاه های آسیایی در ورزشگاه های محلی به میدان بروند که امکاناتشان حتی در حد تیم های مدارس نیست!. متأسفانه در انتقاد به برنامه ریزی ورزشی کشور و مقایسه با عملکرد کشورهای همسایه فوراً برچسب خود تحقیری زده می شود و ارزش های معنوی در حوزه ورزش را هدف می دانند. شکی نیست که ورزش خود به عنوان یک ارزش اخلاقی برای جامعه بشری تلقی می شود اما امروز حرف از ورزش حرفه ای درمیان است که موفقیت درآن زمینه تحقق ارزش های ملی را فراهم می سازد.