ترافیک درد لاعلاج نیست؛ اگر بخواهیم

با فرارسیدن اول مهرماه و بازگشایی رسمی مدارس بار دیگر شاهد ترافیک و قفل شدن خیابان ها و بزرگراه ها هستیم. البته اینطور نبوده که در ایام غیر از سال تحصیلی مشکل ترافیک نداشته باشیم، اما افزوده شدن بار ترافیکی مدارس این مشکل را تشدید کرده است.
پلیس راهور پایتخت با تمهیدات و اعمال برخی محدودیت ها برای عبور و مرور و منع تردد خودروهای سنگین در این ایام سعی بر کنترل این وضعیت داشته است اما واقعیت چیزی فراتر از تدابیر ترافیکی است. حقیقت این است که پایتخت و سیستم مویرگی حمل و نقل عمومی آن پاسخگوی نیازهای مردم نیست.
خیابان ها و معابر کشش این تعداد تردد خودرو را ندارد و شهر درحال خفگی است. باید راه تنفسی برای این ترافیک ایجاد کرد وگرنه در هر روز میلیون ها لیتر بنزین هدرمی رود و ساعت های زیادی از عمر افراد در ترافیک صرف می شود. این جدای از مباحث محیط زیستی و مسائل مربوط به سلامت جسم و روان مردم است.
باید بپذیریم که دیگر ظرفیتی برای ترافیک پایتخت باقی نمانده و صرفاً باید برگزینه توسعه کمی و کیفی سیستم حمل و نقل عمومی پایتخت تمرکز کرد. توسعه مدیریت شهری و مهندسی راه در پایتخت باید بر محور استفاده از حمل و نقل عمومی شکل گیرد. باید از طرح هایی همچون حمل و نقل ریلی خیابانی(تراموا) و توسعه مترو در زیر زمین نهایت استفاده کرد و با فراهم سازی آن به سمت ساماندهی نظام مصرف سوخت و معضل ترافیک برویم. راه چاره دیگری وجود ندارد!