برای آینده و آیندگان بی تفاوت نباشیم

هرآنچه امروز به لحاظ ثروت ملی و طبیعی در اختیار ما قرار دارد مقداری مشخص است و نامحدود نیست. از سوی دیگر تمام آن برای ما نیست و سهم آینده و آیندگان نیز در آن قرار گرفته است. متأسفانه ما این مسئله را در تمام امور و جهات مختلف نادیده گرفته ایم و هر روز شاهد آسیب های جدی به ریشه و شیره جان طبیعت و ثروت های دست نیافتنی خود هستیم.
سال هاست که کارشناسان و رسانه ها فریاد خشکیدگی زمین و فرونشست را هشدار می دهند، اما گوش شنوایی نیست. آن زمان که فرونشست ها در دشت های فلات ایران درحال پیش روی بود بارها هشدارهای محیط زیستی داده می شد و کارشناسان حوزه آبی به مصرف بیش از حد آب های زیر زمینی اشاره می کردند، اما هیچ وقت شنیده نشد و اگر هم اقدامی صورت گرفت صرفاً روی کاغذ و در حد طرح بود.
اما این مسئله دیگر به مرحله بحران رسیده است و فرونشست زمین به خط سیر شهرها رسیده است و مدام اخبار مختلف از فروکش کردن زمین و شکاف های طولانی در خیابان ها را مشاهده می کنیم که در برخی موارد با خسارات زیادی همراه است.
این فرونشست ها تنها جنبه خسارت مالی ندارند و نتیجه ادامه آن موجب تغییرات اجتماعی خواهد شد و نوعی نابودی جامعه را درپی خواهد داشت. یکی از مناطقی که این فرونشست ها در آن به صورت جدی درحال پیشروی است، اصفهان و شهرهای این استان می باشد. درخود شهر اصفهان هم به اذعان کارشناسان میراث فرهنگی ابنیه تاریخی آن در معرض خطر قرار گرفته اند و برخی از آنها وضعیت قرمز دارند.
همچنین به گفته آموزش و پرورش این شهر بیش 150 مدرسه در معرض خطر فرو نشست زمین قرار گرفته اند که بیش از 40 مورد آن تخلیه شده است.
همانطور که گفته شد این فرونشست آسیب و خسارات مشخصی ندارد و اگر جلوی آن گرفته نشود قادر است تمام حیات شهری و اجتماعی را تحت تأثیر خودقرار دهد و موجب تخلیه جمعیتی گردد. این یعنی تمام وجوه یک زندگی شهری و اجتماعی به ورطه نابودی کشیده می شود و همانطور که ما توازن طبیعت را برهم زده ایم آن نیز توازن زندگی ما را برهم خواهد زد.
متأسفانه ما از این دست بحران ها زیاد داریم و هربار یکی از آنها گریبان گیر کشور می گردد. یک روز سیل و زلزله و فردا روز بحران آب و فرونشست زمین، وضعیت زندگیمان را مختل می سازد. تمام این موارد باز می گردد به عدم نظارت و دقت در اجرای قوانین مدون شده، که هرکدام به نحوی و بنابر مدیریت های سلیقه ای دستخوش تغییر قرار گرفته اند و به درستی اجرا نمی شوند و یا نظرات مدیران و نهادهای مختلف ارجح بر نص قوانین اجرا می شود.
تمام این مشکلات از این حیث است که باور به شروع بحران های آغاز شده نداریم و حتی در برخی موارد نمی خواهیم آنها را ببینیم. وگرنه فرونشست های شهری چیزی نیست که نیازی به کار کارشناسی داشته باشد یا قطع بی رویه درختان و جنگل ها چیزی نیست که دیده نشود. مهم نوع نگاه ما به محیط اطرافمان است که متأسفانه چیزهای دیگری را اولویت قرار داده ایم که نه منافع امروز ما و نه آینده آیندگان را تأمین می کند.