وعده‌هايي كه مدام به تعويق مي‌افتند!

قرارمان با دولت اين بود كه از مهرماه،  كالابرگ 60 و 120 توماني به حساب سرپرستان خانوار واريز شود؛ البته كه كالابرگ-همان كوپن خودمان- واريزي نيست و احتمالا چيزي شبيه كارت اعتباري خواهد بود؛ كارت بانكي كه فقط با آن مي‌توان خريد كرد. بماند كه اين ميزان كمك هزينه خريد كالاهاي اساسي، با يك حساب و كتاب سرانگشتي، جواب نيازهاي سفره كوچك شده يك خانواده چهار نفره را نمي‌دهد، اما ماجرا اين است كه حالا اين طرح با دوفوريت براي هيات رئيسه مجلس ارسال شده، كالابرگي كه قرار بود از مهرماه در اختيار 60 ميليون ايراني قرار بگيرد، يك ماه ديگر عقب افتاد. مانند واكسني هم كه قرار بود از 5 مهرماه، در داروخانه و مراكز بهداشتي توزيع شود، هنوز توزيع نشده و مردم هر چه بيشتر به اين مراكز مراجعه مي‌كنند، دست خالي‌تر برمي‌گردند.
طرح مسكن ملي در پرديس اجرا نخواهد شد، چون مشخص شده اين منطقه روي گسل قرار دارد و حالا قرار شده از زمين‌هاي شهرك پرند براي پرديسي‌ها استفاده شود. از طرح خانه‌هاي 25 متري هم ديگر خبري نشد، احتمالا كسي ديگر چنين طرحي را حتي به ياد هم ندارد. قرار بود بسته‌هاي كالاهاي اساسي در سه نوبت به 20 ميليون ايراني داده شود كه به هر دليلي مسئولان در اين زمينه ابراز شرمندگي كردند و مسئله كلا منتفي شد. قرار بود تمام دانش‌آموزان در تمام مناطق محروم از امكانات لازم براي استفاده از شبكه شاد، برخوردار شوند-گوشي، تبلت، اينترنت- كه نشد و اكنون حدود 3 و نيم ميليون دانش‌آموز همچنان به اين شبكه دسترسي ندارند.  در واقع 98 هزار و 100 روستا اصلا به اينترنت دسترسي ندارند! در حالي كه قرار بود 3 درصد از درآمد نفت به خوزستان- به عنوان يك منطقه محروم- اختصاص يابد. قرار بود اقتصاد دستوري هم كنار گذاشته شود؛ اصلا اقتصاد دستوری در دنیای امروز معنا و مفهومی دارد؟! قرارمان با دولت اين بود كه همه مراکز تولیدی به فعالیت کامل 100 درصدی برسند. و ... اين ليست طولاني است؛ حدود 159 وعده دولت، عملي نشده است؛ اين‌ها را بگذاريد در كنار وعده تحولات اقتصادي در 100 روز كه اگر قرار باشد روزي يك وعده عملي شود، دولت 59 روز كم خواهد آورد!