دولت توان قرنطینه ندارد پس مردم جریمه بپردازند!

در رابطه با ابتلا به کروناویروس و گسترش بحرانی آن، برخی از شهرها، از جمله تهران به‌عنوان مسقط‌الرأس همه شهرها و پایتخت کشور، نیازمند قرنطینه و تعطیلی فوری است؛ به اذعان نماینده مجمع نمایندگان تهران در ستاد ملی مقابله با کرونا، تنهاراه خروج ازوضعیت فعلی قرنطینه کامل تهران است:«طبق نظر کارشناسان به‌جز قرنطینه ۲ الی ۳ هفته‌ای، راه دیگری برای برون‌رفت از این وضعیت وجود ندارد.دولت موظف است با همه توان جلوی فوت بیش از ۴۰۰ نفر از هم‌وطنان(که بخش قابل توجهی از آن مربوط به تهران است) را بگیرد.» 
اما عملا و با توجه به شرایط اقتصادی دولت و کسری بودجه‌ای که با آن مواجه است، چنین امکانی وجود ندارد. قرنطینه و تعطیلی بدان معناست که همه مشاغل در تمام صنوف، تعطیل شوند، مردم در خانه بمانند، و دولت هزینه خوردوخوراک و اجاره و ... مردم را بپردازد، که حداقلِ این میزان کمک در برخی کشورها چیزی در حدود 1000 دلار است. طبعا چنین اقدامی در توان دولت ما نیست و به همین دلیل درمورد قرنطینه، برخی مسئولان طفره می‌روند اما درعوض از مردم انتظار دارند هم در محل کار خود حاضر شوند، هم از وسايل نقليه عمومی استفاده کنند، هم تابع محدودیت‌های عبورومرور شبانه باشند، هم در حالی‌که همه‌چیز گران شده، مراقبت‌های لازم را درمورد خود و خانواده به عمل آورند؛ یعنی تقویت سیستم ایمنی با خوردوخوراک خوب و مقوی، و استفاده از مکمل‌های دارویی توصیه شده، که قیمت تمام این محصولات در حال صعود است و دست اغلب مردم کوتاه از نخیل!
اما نکته قابل تامل این‌جاست که همین مردم با چنین وضعیت اقتصادی و معیشتی، اگر از محدودیت‌های اعمال‌شده که دولت از سرناچاریِ خود، بر مردم تحمیل کرده، عدول کنند، باید جریمه بپردازند، جریمه‌هایی که باری مضاعف بردوش ضعیف‌شده از انواع فشارهای اقتصادی است. درست و منطقی است که فردی‌که به کرونای خفیف مبتلا شده، باید در خانه و در قرنطینه بماند، اما اگر این فرد، سرپرست خانواده بوده و روزمزد باشد چه؟ اگر دست‌فروش، کارگرروزانه یا ساعتی و موارد دیگری از این دست باشد چه؟ آیا می‌توان از این فرد انتظار داشت که از خیر درآمد روزانه‌ای که تنها کفاف قوت لایموت خانواده‌اش را می‌دهد، بگذرد و درخانه بماند وقرنطینه بماند؟ با کدام خوردوخوراک مناسب و با کدام منبع برای هزینه‌کرد؟ اگر انتظار می‌رود چنین افرادی در خانه بمانند حداقل به این افراد، باید کمک‌های لازم بشود تا قرنطینه را در آسایش و آرامش روانی سپری کنند، نه این‌که آنان را به حال بگذارند و در عین حال انتظار داشته باشند این افراد در خانه بمانند و اگر نمانند از آنان جریمه بگیرند، جریمه‌ای 200هزارتومانی که احتمالا بیشاز درآمد روزانه آنان است!