کمبود دارو و مشکل ارزهای تخصیصی

در حال حاضر کشور در زمینه داروهای مختلف با کمبود مواجه است؛ انسولین قلمی و پانسمان خاص بیماران پروانه‌ای ازجمله مشهورترین داورهای کمیاب‌اند. اما در این میان داروهای دیگری هم هستند که یا نایاب‌اند یا با نبود آن‌ها مواجهیم.
اوایل خردادماه امسال رئیس سازمان غذا و دارو گفت:«اگر وضعیت تامین ارز دارو از منابع در دسترس بهبود پیدا نکند ممکن است خطر کمبود دارو و مواد اولیه دارویی بروز کند.»
اواخر اردیبهشت‌ماه امسال نیز رئیس هیات مدیره سندیکای صاحبان صنایع داروهای انسانی ایران با اشاره به این‌که سلامت مردم و وضعیت صنعت دارو گرفتار سیاست‌های ارزی دولت شده و به نظر می‌رسد بنای دولت بیشتر بر تصمیم نگرفتن در این زمینه است، گفته: «با این روال تخصیص و تامین ارز قطعا طی ماه‌های آینده جوابگوی نیاز داروی کشور نخواهیم بود.»
به گفته وی «بانک مرکزی از ابتدای سال تا ۲۰ اردیبهشت جمعا فقط ۱۱ میلیون دلار برای دارو تخصیص داده‌» و این در حالی است که رئیس کل بانک مرکزی اعلام کرده بود: «از ابتدای سال ۵۰۰ میلیون دلار ارز به واردات دارو تخصیص پیدا کرده است.» این کسری در ارائه ارز برای واردات دارو، چگونه توجیه می‌شود؟ برخی فعالان حوزه دارو و نمایندگان مجلس حذف ارز دولتی، تخصیص قطره‌چکانی و اشتباهات مدیریت کلان را از جمله دلایل کمبود و افزایش قیمت دارو می‌دانند.عضو کمیسیون بهداشت و درمان مجلس، گفته است:«با حذف ارز دولتی، نه تنها قیمت داروهای وارداتی رشد چشمگیر داشته، بلکهداروی تولید داخل ۲۱ هزار تومانی به ۵۵ هزار تومان رسیده است.»
بیمارانی که برای پیگیری روند درمان خود به دارو نیاز دارند و با مصرف نکردن حتی یک وعده دارو جان‌شان به خطر می‌افتد، این روزها در میان گفته‌های متناقض درباره دلایل افزایش و نایاب شدن داروها سرگردان هستند و درحالی‌که دسترسی به سیاست‌گذاران بالادستی ندارند در آخرین حلقه‌های این زنجیره با داروخانه‌داران برخورد می‌کنند.
داروخانه‌هایی که برخی از آن‌ها خود نیز با چالش‌های گرانی و کمبود دارو مواجه‌اند و پاسخی برای مشتری ندارند و برخی دیگر نیز با استفاده از وضعیت موجود، داروهای مورد نیاز بیماران را یا به چندین برابر قیمت بازار می‌فروشند یا به مشتریان خاص خود می‌دهند و در چرخه‌ای که گاهی برخی از دست‌اندرکاران و مسئولان حاضر به پذیرش سهم و اشتباه خود نیستند، این بیماران هستند که آسیب می‌بینند.