یک " انحلال" با تبعاتی برای محیط زیست

 سال هاست که محیط زیست با معضلات و چالش های قانونی برای حفاظت از خود مواجه است و به تبع آن حافظان و محیط بانان نیز دچار مشکل شده اند. مشکلاتی که بعضاً جان آنها را گرفته و یا برای دفاع از خود به زندان افتاده اند و خانواده آنها مدت ها به دنبال گرفتن رضایت از خانواده متوفی هستند. طی این سال ها محیط بانان با سختی های فراوانی مواجه شده اند که بنابر اعلام سازمان محیط زیست بسیاری از آنها به سبب عدم آموزش کافی و عدم آشنایی محیط بانان با برخی وظایف و حقوق و حدود مسئولیتشان بوده است.
بدتر از این گزاره انحلال رسمی دانشکده محیط زیست از ابتدای امسال است. دانشکده ای که امیدها را برای تربیت و آموزش تخصصی نیروهای محیط بان فراهم می ساخت و می توانست علاوه بر افزایش کیفیت
خدمت رسانی درحوزه محیط زیست، زمینه کاهش تلفات و تبعات ناشی از عدم آگاهی و آموزش و مهارت نزد نیروهای محیط بان را کاهش دهد.
با انحلال دانشکده محیط زیست علاوه بر تعلیق آموزش حرفه‌ای به محیط‌ بانان امکانات و فضای آموزشی آن نیز از دست رفته است. طی مصوبه سال ۱۳۹۸، شورای عالی اداری دستگاه‌های اجرایی کشور را از داشتن واحدهای آموزش عالی مستقل منع کرد. پس از آن دوره‌های بدو خدمت برای محیط ‌بانان شاغل در این دانشکده برگزار شد، اما پس ازآن مجوز جدیدی برای پذیرش دانشجو در رشته محیط ‌بانی صادر نشد. از این‌رو طی نیمه دوم سال گذشته بحث انحلال دانشکده محیط زیست مطرح و از ابتدای امسال به‌ طور رسمی منحل شد.
درحال حاضر داوطلبان و متقاضیان شغل محیط بانی با مدرک دیپلم پذیرش می شوند و بنابر امکانات استانی که در اختیار سازمان محیط زیست می باشد دوره ای 15 روزه برای آموزش بدوخدمت آنها درنظر گرفته
می شود. اما مگر امکان دارد که ظرف مدت 15 روز فردی را که هیچ شناخت و آشنایی با فضای کارو مشقت ها و خطرات محیط بانی ندارد را آموزش و آماده خدمت کرد. نتیجه همان می شود که امروز شاهد کشته شدن و یا به زندان افتادن محیط بانان طی درگیری با شکارچیان غیر مجاز هستیم.
اما نکته دیگر اینکه مسئله و دغدغه کاری برای محیط بانان تنها درگیری با شکارچیان غیرمجاز نیست. بلکه آنها باید دارای مهارت ها و آموزش های فراوان در زمینه محیط شناسی،گیاه شناسی،گونه شناسی حیوانات،
مهارت های ردیابی و زندگی در شرایط سخت وحتی آشنایی با قوانین مدنی و حقوقی برای حفظ حدود خود و متجاوزان به محیط زیست باشند.
 حال چطور می توان این همه مهارت را تنها در 15 روز به فرد داوطلب انتقال داد. حتی آنها که امروز به عنوان نیروی حرفه ای محیط بانی شناخته می شوند، تنها براثر کسب تجربه و گذشت زمان به موقعیت فعلی
رسیده اند و اگر بخواهیم تمام نیروها را به این سبک آموزش دهیم مستلزم  سال ها وقت و هزینه است که تبعات سنگینی برای محیط بانان و محیط زیست خواهد داشت.
متاسفانه امروز رشته محیط بانی در سیستم آموزشی کشور وجود ندارد و تنها برخی رشته های با آن شباهت دارند که اغلباً منجر به جذب محیط بان نمی شود و در دیگر عرصه های محیط زیست ورود پیدا می کند. لذا از
قانون گذاران و مسئولان مربوطه انتظار می رود نسبت به این مسئله دقت و توجه بیشتری داشته باشند و اگر موانع قانونی برای ایجاد دانشگاه و فضای آموزشی برای محیط زیست و محیط بانی وجود دارد آن را برطرف و اصلاح نمایند.