بلاتکلیفی مردم زلزله زده و انتظارها از وعده ساخت مسکن

نزدیک به هشت ماه پیش بود که زلزله در شهرستان دنا و شهر سی سخت خانه و کاشانه چندهزار خانوار را لرزاند و به بیش از چهارهزار منزل مسکونی آسیب زد. به گونه ای که ۸۰۰ واحد به علت خسارت این زلزله ۶۰ تا ۱۰۰ درصد نیاز به بازسازی داشت و از مجموع سه هزار و ۷۰۰ واحد نیز ۲ هزار و ۹۰۰ واحد تعمیری بودند که متاسفانه با آمدن دومین زلزله یک هفته بعد از زلزله اول،بسیاری از منازل آسیب دیده و ترک خورده را دچار تخریب کرد و بسیاری از آنها غیرقابل سکونت شدند

بلاتکلیفی مردم زلزله زده و انتظارها از وعده ساخت مسکن

 

نزدیک به هشت ماه پیش بود که زلزله در شهرستان دنا و شهر سی سخت خانه و کاشانه چندهزار خانوار را لرزاند و به بیش از چهارهزار منزل مسکونی آسیب زد. به گونه ای که 800 واحد به علت خسارت این زلزله
60 تا 100 درصد نیاز به بازسازی داشت و از مجموع سه هزار و 700 واحد نیز 2 هزار و 900 واحد تعمیری بودند که متاسفانه با آمدن دومین زلزله یک هفته بعد از زلزله اول،بسیاری از منازل آسیب دیده و ترک خورده را دچار تخریب کرد و بسیاری از آنها غیرقابل سکونت شدند.
درآن زمان معاون اول دولت به منطقه رفت به مردم منطقه وعده داد که "دنا را بهتر از قبل می سازیم". اما آنچه امروز پس از گذشت هشت ماه از آن حادثه به چشم می خورد، آوارگی و چادرنشینی مردم این منطقه است که با آمدن فصل سرما با مشکلاتی غیرقابل وصف مواجه شده اند. سرمایی که در مناطق کوهستانی بعضاً تا منفی 20 درجه هم می رود و بارش ها زودتر از دیگر مناطق شروع می شود.
متاسفانه تسهیلات 100 میلیون تومانی برای بازسازی و 185 میلیون تومانی برای ساخت واحدهای مسکونی که وعده داده شده بود، تامین نشد و حتی امکانات و مصالح ساختمانی همچون سیمان برای مردم تأمین نشد و امروز آنها مانده اند و بناهای نیمه کاره که وسط آن چادر زده اند و با پیت حلبی و سوزاندن چوب خود را گرم می کنند. برای مردم فرقی
 نمی کند که دولت دوازدهم برسرکار بوده یا دولت سیزدهم،آنها وقتی زن و بچه خود را در سرما و برف و باران بی پناه می بینند به کلیت حکومت بدبین می شوند.
بدون تعارف وعده های داده شده در زمینه بهبود وضعیت زلزله زدگان در دولت قبل محقق نشد، و از سوی دیگر در دولت فعلی نیز وعده های درمورد ساخت و ساز سالانه یک میلیون مسکن در سطح کشور داده شده و به عنوان یکی از محورهای تبلیغاتی دولت شناخته می شود که برای آن برنامه های فراوانی درنظر گرفته شده است.
حال این بحث مطرح است که اگر دولت فعلی قادر است سالانه یک میلیون واحد مسکونی بسازد،چه بهتر است که از تکمیل طرح های نیمه کاره شروع کند و اولویت را به ساخت واحدهای تخریب شده در مناطق زلزله زده بدهد و اگر بنابر اختصاص بودجه و تسهیلات مالی و تامین مصالح ساختمانی است،سریعتر تمرکز خود را به این مناطق قرار دهند تا پیش از سردتر شدن هوا سروسامانی به وضعیت زندگی مردم در این مناطق داده شود.
تحمل زندگی زیر چادر و پلاستیک واقعاً قابل درک نیست،اما واقعیتی دردناک است که امروز برخی از مردم در غرب کشور آن را تجربه
می کنند،کما اینکه هنوز مردمی که در زلزله سال های پیش در کرمانشاه خانه های خود را از دست دادند بعد از گذشت چند سال هنوز به طور کامل ساماندهی نشده اند. به این اقشار آسیب دیده باید شهرهای سیل زده را نیز اضافه کرد.آنهایی که در فروردین سه سال قبل در شمال و شمال شرق کشور و سال گذشته نیز در جنوب کشور دچار سیل و آب گرفتگی منازلشان شدند و زندگی خود را روی آب مشاهده کردند. حجم آسیب ها فراوان است،اما رهاکردن این مردم به حال خود غیرقابل قبول است.