رسمی و قراردادی، نگران ازوضعیت شغلی

در ایام هفته روزی نیست که برخی افراد در مشاغل مختلف به سبب قراردادی بودن وضعیت کاری خود،مقابل مجلس و یا وزارتخانه های مختلف تحصن و اعتراض نداشته باشند. بسیاری از آنها مدعی اند که با گذشت بیش از 10 و حتی 15 سال از سابقه شغلی هنوز وضعیت کاری آنها رسمی نشده و نه تنها امنیت شغلی ندارند،بلکه از حقوق و مزایای مکفی که رسمی شدگان بهره می برند، بی نصیب مانده اند و حتی مشخص نیست پس از پایان دوران خدمت با چه میزان حقوق و دستمزد بازنشست خواهند شد.
این معضل بیشتر در میان کارمندان و معلمان آموزش و پرورش و پرستاران و کارکنان بیمارستان ها بیشتر مشاهده می شود. دوقشر موثر در سلامت
روح و جسم جامعه که خودشان آرامش ندارند و همه از آنها انتظار دارند با حداکثر توان خود به کشور و مردم خدمت کنند!
البته این مسئله تنها مربوط به شاغلان قراردادی نیست و امروز بسیاری از کارکنان رسمی نیز به سبب نامساعد بودن شرایط کلی اقتصاد و بی بازده بودن نهادهای مختلف اداری و تجاری،جایگاه خود را متزلزل می بینند و درقالب تعدیل نیرو مدام با تسویه مطالبات ازکار برکنار می شوند.
راهکار این معضل تنها ایجاد بهره وری و تعیین دستمزدها براساس میزان اثرگذاری و دانش افراد در سیستم اداری و اجرایی کشور می باشد. اگر افراد براساس کاری که انجام می دهند براساس مهارتی که دارند درجایگاه مناسب خود قرار بگیرند، آن زمان دیگر حساسیت های این چنینی برای رسمی و قراردادی بودن وجود نخواهد داشت.چرا که اگر در بخشی نیازی به نیرو نباشد فرد با مهارت و سابقه ای که دارد می تواند در جای دیگری مشغول به کار شود. اما وقتی سازوکار و قانونی معقول و منطقی در این راستا نباشد،افراد تنها به امنیت شغلی خود فکر می کنند و هدفشان کیفیت شغلشان نخواهد بود و طبیعی است که نظم و نظام کاری در کشور چنان آشفته شود که هر روز عده ای در مشاغل مختلف دست به اعتصاب و تحصن بزنند.