کار از درد و دل شنیدن گذشته است

حضور مسئولان و مدیران دولتی درمیان مردم و شنیدن حرف وخواسته های آنها اقدامی بسیار پسندیده است. هرچند که برخی از این حرکت ها ما را به یاد روزهایی می اندازد که در دولت های نهم و دهم، درخواست ها و نامه های مردمی با گونی پشت ماشین مسئولان گذاشته می شد و ... اما هرجور که حساب کنید حضور مسئولین میان مردم  و شنیدن درد دل های مستقیم آنها، نوعی تسکین و امید به آینده را در جامعه به وجود می آورد. اما مسئله اصلی اینجاست که نباید آن رویه ناصواب گذشته که مردم را با کاغذها و نامه هایشان امیدوار می کرد و بعد از آن پاسخی و ترتیب اثری به مشکلاتشان داده نمی شد را، تکرار کرد.
حضور در کوچه و خیابان و زندگی کردن با مردم به دور از تشریفات و حلقه های چند لایه حفاظتی مایه تسکین دردهای جامعه است، ولی واقعاً  نمی شود انتظار داشت که مشکلات مردم به صورت فله ای و خیابانی در ازدهام جمعیت مطرح شود و اقدامی منطقی هم برای آن اتخاذ گردد.
صحبت های مردم باید با برنامه ریزی و طی نشست های منسجم با حضور معتمدین و نمایندگان مردم دنبال شود و فرصت داده شود تا افراد بدور از هیاهو و هیجان و ازدهام مشکلات خود را مطرح کنند و مسئولین مرتبط نیز در کمال آرامش آنها را بشنوند و یادداشت کنند و برای آن دستورالعمل تجویز نمایند.
البته که اگر مسئولان ما حال مردم را از پشت شیشه های دودی قضاوت نکنند،از حسن اعتماد و همراهی جامعه برخوردار خواهند شد، اما زمانی این حرکت ها به اقدامی مثبت درجهت افزایش اعتماد و رفع نارضایتی ها محسوب می شود که مردم تغییر را احساس کنند.
بدون تعارف باید اذعان داشت که امروز مشکلات کشور با نامه و عریضه و درد دل کردن با مسئولان حل نمی شود. چیز پنهان و یا مبهمی از حال و روز مردم وجود ندارد که کسی از آن خبر نداشته باشد. بلکه نیازمند برنامه و اقدام مناسب هستیم تا از این چالش ها خارج شویم و تسکینی برای جامعه حاصل گردد.