تاجیکستان و هم افزایی فرهنگی فراموش شده

سفر رئیس جمهور کشورمان به تاجیکستان این فرصت را ایجاد کرد تا قدری به مسئله زبان و فرهنگ ایرانی بپردازیم. موضوعی که همواره مورد غفلت قرارگرفته و ملت های دو طرف علیرغم مشترکات زبانی و فرهنگی بسیار از هم دور مانده اند.
مردم تاجیکستان به زبان فارسی صحبت می کنند و رسم و رسوم ایرانی را بعضاً از مردم ایران بهتر و موثر تر برگزار می کنند. بسیاری از سنن و رسومی که به دلایل مختلف در کشورمان کنارگذاشته شده و یا فراموش شده، در این کشور گرامی داشته می شود و چه بسا نسل های آینده و تاریخ پژوهان ایرانی برای مطالعه و بررسی آئین و رسوم ایران زمین به سراغ مردم تاجیکستان بروند.
متأسفانه ریشه این غفلت بازمی گردد به بعد از زمان فروپاشی شوروی سابق که ما نتوانستیم به خوبی وصله های تن ایران را حتی در قامت مرزهای فرهنگی جمع و جور کنیم و با هم افزایی از مرکز موجب انسجام و غنای آن گردیم.
این غفلت ما در مورد سایر همسایگان شمالی نیز صدق می کند، کاری که ما نکردیم و ترکیه کرد. درحالی که آن زمان نفوذ و تنیدگی فرهنگی ما در کشورهای جداشده از شوروی بسیار زیاد بود و در برخی موارد آنها دست یاری به سمت ما دراز کرده بودند و برخی مسائل را مطرح کردند که در خاطرات مقامات سابق کشورمان مستند است.
گفتن از غفلت ها حاصلی جز حسرت ندارد، اما حداقل انتظار این است که در کشورهایی که با ما هم زبان و هم رسم هستند و اشتراکات فراوان فرهنگی دارند، به گونه ای قدرت سازی فرهنگی کنیم و هم افزایی منسجم برای فرهنگ و زبان پارسی فراهم سازیم.