وجود ۵۰ بيمارستان‌ فرسوده و احتمال وقوع حوادث جانگداز در تهران

با آسيب ديدن هر ساختمان فرسوده‌اي كه طبعا موجب كشته يا مصدوم شدن افرادي مي‌شود كه در آن ساختمان حضور دارند، اين نكته مهم دوباره براي مردم و نيز مسئولان يادآوري مي‌شود كه در اين شهر بزرگ، ساختمان‌هاي فرسوده و به‌عبارت ديگر كلنگي فراواني وجود دارد كه هر لحظه ممكن است در آن‌ها حادثه‌اي جانكاه روي دهد. حادثه‌اي كه ممكن است در مقايسه با حوادث مشابه خود، ابعاد چندان گسترده‌اي نداشته باشد، اما به لحاظ فرسوده بودن ساختمان و نداشتن تجهيزات ايمني به روز نشده، هم ميزان خسارت مالي و هم تعداد تلفات انساني در آن‎ها بيش از حد انتظار است.

هنوز درد و اندوه فاجعه ساختمان پلاسكو را اكثر ما در دل و خاطر داريم و همان زمان هم از سوي برخي از مسئولان اعلام شد كه ساختمان‌هايي مانند پلاسكو در اين شهر بسيارند كه بايد بازسازي و تعمير و مجهز به تجهيزات ايمني شوند.اما با خاموش شدن شعله‌هايي كه به جان پلاسكو افتاد، گويا ماجراي رسيدگي به چنين بناهايي هم مسكوت ماند.
اما حادثه اخير آتش‌سوزي در يك درمانگاه در تهران، دقيقا به دليل فرسودگي و عدم رعايت نكات ايمني، نشان داد تا زماني‌كه چنين بناهايي نو يا بازسازي نشوند، احتمال بروز اين حوادث تاثر برانگيز همواره وجود خواهد داشت.
به گفته رئیس سازمان پیشگیری و مدیریت بحران شهر تهران،
۵۰ بیمارستان و ۳۴ هزار ساختمان ناایمن در تهران وجود دارد كه هر وقت اجازه دهند ما اسامی آن‌ها را اعلام می‌کنیم. اين بیمارستان‌هاي قدیمی بیش از ۵۰ سال عمر داشته و فاقد شرایط ایمنی استاندارد هستند.
 اعلام كردن اسامي اين بيمارستان‌ها آيا تاثيري در روند نوسازي اين مكان‌هاي مهم خواهد داشت يا بايد تمهيدات ديگري در اين مورد انديشيده شود؟
تلخي ماجرا در وجود تعداد زياد اين بيمارستان‌هاي فرسوده است. دراين بيمارستان‌ها، طبعا يا بيماراني بستري هستند و يا بيماراني در كنار همراهان‌شان در آمدوشداند، آن‌هم در حالي‌كه كادر درمان و نيروهاي متخصص پزشكي نيز حضور دارند. آيا مالك يا مالكان اين  بيمارستان‌ها، با وقوع حادثه فجيع هفته گذشته همچنان به روال عادي فعاليت خود ادامه داده و نسبت به فرسودگي و نياز به تعميرات اساسي و تهيه امكانات ايمني در اين ساختمان‌ها، بي‌توجه خواهند بود؟ آيا اين افراد، بايد حتما تحت فشار مسئولان مختلف قرار بگيرند تا تصميمي عاجل در مورد ايمن كردن چنين بناهايي بگيرند؟
هر چند كه رئیس سازمان پیشگیری و مدیریت بحران شهر تهران، از نام بردن چنين بيمارستان‌هايي سخن مي‌گويد، اما اعلام اسامي اين بيمارستان‌ها آن‌هم در شرايطي كه شهر تهران در مرزهاي هشدار شيوع بيماري كوويد19 قرار دارد، مشكلي را حل خواهد كرد؟ يا مسئله مهم اين است كه سازمان پیشگیری و مدیریت بحران شهر تهران با جديت تمام پيگير نوسازي و تجهيز اين بيمارستان‌ها باشد و در صورت استنكاف مالك يا ملكان اين ساختمان‌ها، آن‌ها را به نحوي وادار كنند ساختمان‌هاي تا اين حد فرسوده را تخليه نمايند تا جان مردم بيش از اين
در خطر نيفتد؟

از سوي ديگر شهردار تهران از اجباري شدن بیمه ساختمان‌ها سخن گفته و به وجود 34 هزار پلاك پرخطر در تهران اشاره كرده است. طبعا اگر چنين ساختمان‌هايي كه شناسايي هم شده‌اند، تحت پيگيردهاي قانوني و بيمه قرار گيرند، نوع كاربري آن‌ها هم مشخص خواهد شد. اغلب اين ساختمان‌هاي فرسوده، معمولا تغيير كاربري داده‌اند و از آن‌جا كه بيمه هم نشده‌اند، هيچ نقشه خاصي از ساختمان وجود ندارد؛ درست مانند مورد ساختمان پلاسكو كه به گفته شهردار تهران:«واحدها به انبار و تولیدی لباس تبدیل شده بودند.
بر همین اساس آتش‌نشانی نه اطلاعات کاملی از ساختمان داشت و نه تجهیزات کافی.» در اين مورد شهردار به قانوني اشاره مي‌كند كه از سال ۱۳۳۴ به پزشکان اجازه دایر کردن مطب یا کلینیک در فضاهای مسکونی را داده است: «اما آن هنگام اکثر خانه‌های تهران ویلایی بوده‌اند.» و بعد از گذشت اين‌همه سال فرسوده شده‌اند.هم‌چنان كه شهردار نيز تاكيد كرده است بیمه اجباری ساختمان‌ها راهی برای کنترل مقررات است و مجتمع‌های پزشکی نباید از ساختمان‌های مسکونی استفاده كنند. در واقع قانون 60 سال پيش بايد مورد بازبيني قرار گيرد.

a.f.far99@gmail.com