زندگی معلولان دیده نمی شود

یکی از دانشجویان ایتالیایی برای تهیه پژوهشی درمورد وضعیت معلولان در خاورمیانه به ایران آمده بود در برداشت ابتدایی متعجب از نبود معلول در جامعه ایران بود؛ علیرغم اینکه ایران کشوری با هشت سال جنگ و تلفات مختلف نظامی و شیمیایی بوده است.
اما در ادامه تحقیقات و با کسب اطلاعات بیشتر و مراجعه به مراکز توانبخشی متوجه آمار واقعی معلولان و جانبازان گردید، و این نتیجه حاصل شد که معلولان در ایران به سبب نبود امکانات و تجهیزات رفاهی با مشکل رفت و آمد مواجهند و مجبور به انزوا و خانه نشینی هستند!.
بسیاری از این توانیابان به سبب مشکلات حرکتی قادر به استفاده از پله و پله برقی نیستند و صرفاً باید با آسانسور جابه جا شوند. بخش دیگر مشکلاتشان عدم فراهم سازی زیرساخت های شهری برای استفاده آنها از حمل و نقل عمومی است. حقیقتاً معلولانی که از ویلچر یا تجهیزات مکانیکی برای حرکت استفاده می کنند امکان استفاده از اتوبوس و تاکسی و مترو را ندارند و هر بار که از منزل خارج می شوند باید خودروهای مخصوص کرایه کنند که برای هر ساعت آن حدود 500 هزار تومان هزینه دربر خواهد داشت.
همین مشکلات را برای رفتن به مراکز درمانی، مراکز خرید و فروشگاه ها، دانشگاه، محل کار، مراکز تفریحی و رفاهی و ... مد نظر قرار دهید، تا متوجه شوید چه چالش عظیمی پیش روی معلولان و توانیابان می باشد.
از سوی دیگر برخی معلولان کشور در زمره بیماران ژنتیکی، اعصاب و روان، سندروم داون و به طور کلی بیماران خاص هستند که برای ادامه حیات و آرامش جسم و روانشان نیازمند تهیه و مصرف داروهایی خاص هستند که بعضاً به سبب وارد نکردن آن از سوی نهادهای مسئول، جان این بیماران به خطر می افتد و فوت شدن آنها نیز پیگیری نمی شود!. درصورتی که اگر قوانین موجود در مورد حقوق معلولان به درستی اجرا و پیگیری می شد بسیاری از آسیب هایی که بر این قشر وارد می شود قابل پیشگیری است.
اگر قوانین در حوزه حقوق شهروندی، وظایف، حمایت ها و سایر امور مورد نیاز برای زندگی یک فرد معلول مورد توجه و اجرا قرار می گرفت امروز جامعه معلولان کشور محتاج ماهیانه ناچیز سازمان های توانبخشی نبودند و برای گرفتن یک ویلچر یا یک قرص  ماه ها در صف و نوبت باشند!
بسیاری از معلولان جامعه ما با امکان حضور در سطج جامعه قادرند فعالیت اقتصادی انجام دهند.
آنچه به عنوان مطالبه اساسی جامعه معلولان کشوراست اجرای قوانینی است که علیرغم تصویب و ابلاغ در مرحله اجرا دچار سکون شده و اقدامی صورت نمی گیرد. بسیاری از دستگاه ها و نهادی مختلف شهری و کشوری در زمینه اجرای وظایفشان در مورد خدمت رسانی به معلولان کوتاهی می کنند و حقوق این قشر آسیب پذیر تضییع می گردد.
اگر قوانین موصب شده اجرایی شود، قطع به یقین مشکلات بسیاری از معلولان کشور حل خواهد شد، در غیراین صورت جامعه معلولان کشور به سمت انزوا و نابودی خواهند رفت.