نبود تجهيزات غربالگري و افزايش مبتلايان به كروناويروس در تهران

يكي از بزرگ‌ترين مشكلات كلان‌شهري مانند تهران اين است كه به هر دليل امكان تعطيلي يك يا دو هفته‌اي در آن وجود ندارد يا اراده‌اي براي انجام اين مهم وجود ندارد چون تعطيلي در چنين وسعتي، هزينه‌كرد بسيارزيادي از سوي دولت مي‌طلبد كه طبعا دولت با توجه به شرايط اقتصادي ويژه‌اش، خود بيش از مردم نيازمند كمك و ياري‌رساني است و نمي‌تواند از پس هزينه‌هاي چنين طرحي برآيد. وگرنه كشورهاي ثروتمندي كه توانسته‌اند چنين تعطيلي‌هايي را اعمال كنند از شدت و موج‌هاي بعدي ابتلا به اين ويروس و افزايش مرگ‌ومير در اثر آن‌را كاهش دهند. اما
يكي ديگر از عمده‌ترين مشكلات مردم ما در اين رابطه كمبود همدلي مسئولان در رابطه با عدم تعطيلي‌هاست؛ اين درست است كه برخي از مردم به هر دليلي ممكن است از ماسك استفاده نكنند-احتمالا شايد از پس هزينه هر روزه آن برنمي‌آيند!- اما فرسودگي بافت حمل‌ونقل شهري، كمبود وسایل نقليه مناسب و بازگشايي ادارات و شركت‌ها و كارخانه‌ها و اغلب كسب و كارها، طبعا شهر را با تردد و تراكم و مواجه مي‌كند و مردم را گريزي از قرارگرفتن در معرض انواع اجتماعات نيست.
يك بيمار معمولي هم اگر بخواهد از خدمات درماني استفاده كند، ناچار است به درمانگاه و بيمارستان و داروخانه مراجعه كند و طبعا علاوه بر حضور در اين مراكز بايد در شهر هم تردد داشته باشد و همين امر موجب افزايش تعداد مبتلايان مي‌شود.
 اين‌كه هر مسئولي كه سازمان و برنامه‌هايش دچار مشكل مي‌شود، به‌جاي اين‌كه بلافاصله همه‌چيز را به اهمال‌كاري‌هاي مردم اهاله كند و آنان را مقصر جلوه دهد، يك سوزن هم به سازمان خود، نحوه مسئوليت خود و نهادهاي بالادستي‌اش در برخي اهمال‌كاري‌ها بزند و مشكلات پيراموني خويش را هم ببيند. اگر واقعا مشكل فقط از سوي مردم است، پس علت حضور و جلوس هر مسئول محترمي در صندلي و مكان ويژه‌اش چيست؟!