کشف روش جدیدی برای تولید سوخت مصنوعی

دانشمندان چینی فرآیندی را که به طور معمول به دمای عملیاتی بسیار بالا نیاز دارد، تغییر داده‌اند تا بتوانند به شکل مقرون به صرفه و کارآمدی همراه با کاهش تولید کربن دی اکسید، متانول مصنوعی تولید کنند.
به گزارش ایسنا و به نقل از آی ای، از آنجا که جهان در حال فاصله گرفتن از سوخت‌های فسیلی است که صدها سال منبع اصلی تامین انرژی بشر بوده‌اند، تبدیل کربن دی‌اکسید(CO2) به سوخت های هیدروکربنی ممکن است راه حلی ایده آل برای مقابله با مشکلاتی مانند بحران انرژی و اثر گازهای گلخانه‌ای باشد.
در حالی که تاکنون روش‌های زیادی برای تبدیل CO2 به سوخت‌های آلی بررسی شده است، محدودیت‌هایی در آنها وجود دارد.اما اکنون
یک تحقیق که توسط دانشمندان چینی انجام شده است، به یک راه حل بالقوه رسیده است.
در فرآیندی که محققان چینی آن را کارآمد، مقرون به صرفه و سازگار با محیط زیست توصیف می‌کنند، از نانوروکش‌هایی که از تغییرات دما نیرو تولید می‌کنند برای ایجاد متانول مصنوعی استفاده کردند.
اگر این روش کارآمد باشد، می‌تواند راهی پاک برای حذف CO2 از اتمسفر همگام با تولید سوخت‌های مصنوعی فراهم کند.
متانول را می‌توان با هیدروژناسیون CO2 از هوا به بنزین تبدیل کرد. با این حال، همانطور که محققان اظهار داشتند:این فرآیند به دمای عملیاتی بسیار بالا یعنی 200 تا 250 درجه سانتیگراد و فشارهای بالا یعنی 5 تا
10 مگاپاسکال نیاز دارد که بازدهی این روش را محدود می‌کند.
محققان توانستند راهی برای استفاده از تغییر درجه حرارت محیط طی یک روز برای تولید برق و استفاده از آن برای ترکیب CO2 از هوا با آب و ایجاد متانول پیدا کنند.
محققان می‌گویند که مواد نانوساختار پیروالکتریکی برای تغییر دما و کاهش CO2 برای متانول موثر نشان داده شدند. آنها به منظور هدایت کاهش کاتالیزوری کربن دی اکسید متانول در دمای بین 15 درجه سانتیگراد و 70 درجه سانتیگراد که به مراتب بهتر از ارقام قبلی هستند، از نانوروکش‌های "تنگستات بیسموت پروسکایت لایه‌ای" استفاده کردند و انرژی گرمایی ناشی از تغییرات دما را برداشت کردند.
محققان اعلام کردند که از این طریق می‌توان بازده متانول را که قبل از این محدود بود، افزایش داد.
این روش "مسیر کاهش CO2 کاتالیزوری پیروالکتریک" که به تازگی کشف شده است، ممکن است دانشمندان را قادر به استفاده از تغییرات روزانه دما در آینده تولید متانول کند.
این مطالعه در مجله Nature Communications منتشر شده است.