سيگار؛ افزايش مصرف همگام با افزايش توليد!

سيگار مدتي است به يك معضل اجتماعي خاص تبديل شده است؛ سن مصرف سيگار در كشور كاهش يافته و به 11 سال رسيده، افزايش مصرف سيگار-به‌طوركلي دخانيات مانند قليان با مصرف در حدود 10 هزارتن تنباكو در سال و نيز ديگر مواد مخدر- در كل سطح جامعه و خانواده‌ها، به‌شدت رواج يافته آن‌هم در شرايطي كه همچنان درگير بحران كرونا هستيم و اغلب مردم ناچارند در خانه بمانند، اما با توجه به ضعف آموزش و فرهنگ در اين رابطه، افرادي كه در داخل خانه سيگار مي‌كشند موجب آلوده و بيمارشدن خانواده خود مي‌شوند؛ اينان همان افرادي هستند كه در اماكن عمومي هم پرهيزي از سيگار كشيدن ندارند. شايد مهم‌ترين دليل افزايش مصرف سيگار، ضعف آموزشي و فرهنگي در اين زمينه باشد، فرزندان ما نه در مدرسه و نه در خانه و نه توسط رسانه‌هاي جمعي، به‌طورعلمي و اساسي با مضرات مصرف دخانيات آشنا نمي‌شوند، آن‌ها فقط با فشار و محدوديت از اين‌كار بازداشته مي‌شوند كه معمولا چاره كار نيست و جوابي را كه انتظار مي‌رود، نمي‌دهد. اما در كنار افزايش مصرف سيگار در بين ايرانيان كه طبق آمار به سالي در حدود 65 ميليارد نخ و به‌طورميانگين نفري 783 نخ مي‌رسد، بايد به مسئله مهم‌ترِ افزايش توليد سيگار، افزايش تعداد سرمايه‌گذاران خارجي در اين زمينه و گردش مالي در حدود 30 هزار ميلياردتوماني اين صنعت هم اشاره كرد. اما اين تنها يك بعد ماجراست. در اغلب كشورهاي جهان مالياتي كه بر يك بسته سيگار اعمال مي‎شود به‎طور ميانگين 75 درصد قيمت سيگار است، اين رقم در تركيه به 80 درصد مي‎رسد، اما ماليات يك بسته سيگار در كشورما فقط 20 درصد است-55 درصد كمتر از ميانگين جهاني- طبعا زياد بودن ماليات سيگار، موجب گراني آن و گراني موجب بازدارندگي افراد در مصرف بي‌رويه است. اعمال ماليات سنگين برسيگار در كنار آموزش‌هاي لازم و فرهنگ‌سازي، مي‌تواند از ميزان مرگ 60 هزارنفري ايرانيان در سال به دليل مصرف دخانيات، بكاهد و بار سنگين چنين اتفاق ناگواري را از دوش خانواده‌ها و كادر درمان و بهداشت بردارد.