خودكشي روزافزون و لزوم مهارآن توسط نهادهاي ذيربط

ايران در زمينه خودكشي، در رتبه 120 ايستاده است در بين  188 كشور جهان؛ البته اين در حاليست كه طبق آمار هر روز در ايران  11 نفر خودكشي مي كنند! براساس آخرین آمار سازمان بهداشت جهاني، درهر 40 ثانیه یک نفر خودکشی مي‌كند واین یعنی سالی حدود  800 هزار نفر ! از این آمار 4069 نفر ایرانی‌ هستند هر هفته حدود 77 نفر در ایران خودکشی می‌کنند. خودكشي هم‌چنان كه كارشناسان مي گويند، يك معلول است، صدايي است كه شنيده نشده و پرسشي است كه پاسخ نگرفته است، در كشور ما اغلب خودكشي‌ها، ريشه‌هاي خانوادگي و اجتماعي و اقتصادي دارند و هرچه اين مشكلات حادتر شوند، بر تعداد افرادي كه دست از جان خود مي‌شويند افزوده مي‌شوند.   
به گفته معاون توسعه، پیشگیری و درمان اعتیاد سازمان بهزیستی کشور:«متولی پیشگیری از خودکشی وزارت بهداشت است و سازمان بهزیستی وظیفه انجام اقدامات پیشگیرانه برای حفظ سلامت اجتماعی از این آسیب را بر عهده دارد.»‌
با توجه به اين‌كه در استان‌هاي ايلام، همدان، كرمانشاه، خوزستان و لرستان، بيشترين ميزان خودكشي اتفاق مي‌افتد اين معاونت مي‌گويد یکی از مهم‌ترین اقدام‌هایی که این سازمان، انجام طرح‌های ویژه پیشگیری از خودکشی در اين پنج استان است. اما اين بدان معني نيست كه خودكشي در استان‌هاي ديگر كشور اتفاق نمي‌افتد. هراستان و شهري به‌نحوي، كم يا بيش، درگير اين مسئله هست. شايد به همين دليل سازمان بهزيستي كشور در حال تدوين اطلسي در اين زمينه است براي 31 استان كشور تا مشخص شود هر استان به‌طور ميانگين تا چه حد درگير اين معضل روبه فزوني است، تا بر اساس اين اطلاعات روش‌هاي پيشگيرانه را تدوين شود. اما اگر بودجه‌اي براي تدوين اين اطلس كه هر از گاهي نياز خواهد بود كه به‌روز شود، در نظر گرفته شده، اما بودجه‌هاي مادي و فكري و كارشناسي هم بايد در زمينه علت وعلل زمينه‌اي و بسترهاي افزايش خودكشي در كشورنيز بايد در نظر گرفته شوند.
 به اعتقاد معاون امور جوانان وزارت ورزش وجوانان بخش زیادی از خودکشی‌ها به اوضاع اقتصادی کشور و موضوع معیشتی مردم بازمی‌گردد. وي مي‌گويد:«عدم نظارت بر موضوعات اجتماعی و اخلاقی بین خانواده‌ها نيز از کمبودهایی است که در جامعه وجود دارد. متاسفانه خانواده‌های ایرانی از لحاظ روانی و سلامت روان مورد سنجش قرار نمی‌گیرند و ارتباطی بین مددکاران و روان‌شناسان با خانواده‌ها وجود ندارد درصورتی‌که هر خانواده‌ باید پرونده سلامت روانی داشته باشد تا مشکلات روحی و روانی آن‌ها که بر اثر مشکلات اقتصادی ایجاد شده، مورد شناسایی قرار و توسط مددکار اجتماعی مورد نظارت و درمان قرار گیرد و حتی اگر مورد حادی مشاهده شد به مراکز درمانی ارجاع شود.»