" تهران" را از غم درآوریم

گزارش جهانی «خوشحالی شهروندان»، یکی از راه حل های توسعه پایدار سازمان ملل است که 10 سال قبل و به موجب قطعنامه "رضایت؛ به سوی تعریف جامعی از توسعه" تصویب شد و در پی آن از کشورهای عضو خواسته شد میزان رضایت مردم خود را بسنجند و از داده های رسمی برای  راه نمایی سیاست های عمومی استفاده شود.
 براساس این شاخص ها از صفر تا 10 رضایت عمومی و میزان خوشحالی شهروندان از عوامل مختلف زندگی و کیفیت آن ارزیابی می شود که  متاسفانه امتیاز تهران در این رده 7/4 می باشد و در میان
 186 شهربزرگ جهان،در ردیف غیر خوشحال ترین شهرهای جهان است.
اگرچه "خوشحالی" مفهومی کلی است و مولفه های فراوانی از جمله مسائل مربوط به اقتصاد، فرهنگ، آموزش، رفاه عمومی، ورزش،
حقوق شهروندی، دسترسی به امکانات عمومی، کاهش شکاف طبقاتی و... در آن نقش دارند، اما در یک نگاه کلی می توان گفت مسئولان ما در حوزه مدیریت شهری برنامه مشخصی در حوزه ایجاد "خوشحالی " برای مردم تهران ندارند. اینکه مقابل وزارت خارجه دکه های فروش آب میوه و ساندویچ مستقر کنیم و یا بعداز ظهرها در پارک های تهران برای مردم سرودخوانی راه بیندازند، نمی توان گفت که برنامه های مفرحی را ترتیب داده ایم.
البته طی سال های گذشته اقداماتی همچون راه اندازی باغ کتاب،اقدامی موثر در این زمینه تلقی می شود اما برای یک شهر 12 میلیون نفری چنین امکانات محدودی بسیار ناچیز است. البته که این کمبودها تنها شامل تهران نیست و از بد ماجرا هرچه از پایتخت دورتر شویم میزان محرومیت و محدودیت امکانات رفاهی عمومی بیشتر می شود.
لذا از نمایندگان در شوراهای شهر و روستا در سراسر کشور این انتظار می رود که کمی از فضای سیاسی جدا شوند و بدانند که محلی که درآن برصندلی خدمت تکیه داده اند محلی برای ایجاد رفاه و آرامش برای مردم است و مجالی برای اقدامات سیاسی و حزبی نیست.