پایتخت بارانی شد، اما سیراب نه!

روزگذشته بالاخره پاییز رنگ و رویی از خود نشان داد و بارش ها نسبتاً پراکنده ای در تهران و ارتفاعات آن به صورت برف و باران بارید.
اگرچه این بارش ها جای بسی امید است تا خشکیدگی فعلی قدری کاسته شود. اما واقعیت این است که منابع آبی تهران طی سال های اخیر به شدت کاهش یافته، به طوری که بدون آمار و ارقام و با چشم می توان کف نشین شدن آب پشت سدها را مشاهده کرد
 به گونه ای که در برخی کناره های پشت سدها شاهد پسرفت آب و خشک شدگی
 دیواره ها هستیم.
کاهش منابع آبی تهران علاوه بر کاهش میزان بارش ها، به افزایش میزان مصرف سالانه نیز بستگی دارد. به گفته استانداری تهران سالانه بیش از 250هزار نفر به جمعیت ثابت تهران افزوده می شود. این افزایش جمعیت درحالی است که به گفته استاندار تهران در دو سال گذشته تقریباً هیچ بودجه‌ای در زمینه محیط زیست استان تهران هزینه نشده است!.
 اگرچه بحث محیط زیست موضوعی کلی است اما درصدر اولویت های آن مسئله آب قرار دارد.ما هنوز در بحث فرهنگ مصرف دچار مشکل هستیم و این مسئله بی توجهی مسئولان به امر محیط زیستی تهران را دوچندان می کند.
درتمام دنیا آب شرب جهت شستشو و استحمام و دیگر مصارف با آب خوراکی مجزا از هم به دست مصرف کنندگان می رسد. اما ما هنوز با آبی که می خوریم حمام می کنیم و ماشین می شوریم و آبیاری می کنیم!. جدای از این مسئله باید تعادل در چرخه مهاجرت به تهران را نیز مد نظر قرار داد. چرا که
نمی توان از یک منبع آبی مشخص برای جمعیتی مضاعف استفاده کرد.
باید نگاهی عمیق و منطقی در فرهنگ مصرف و حفاظت از آن در چرخه محیط زیست داشت.درغیر این صورت با وضعیت کنونی مشکل بی آبی دیگر تنها به آیندگان منتقل نمی شود، بلکه در همین دوره گریبان ما و فرزندانمان را خواهد گرفت.