"دریای سیب" و برنامه ریزی برای جلوگیری از هدر رفت

چندی پیش بود که چند گزارش مختلف از رسانه ملی پیرامون مشکلات باغداران آذربایجان غربی و بی مشتری ماندن سیب هایشان پخش شد و پس از آن برخی مسئولان به پای صحنه رفتند و بیان داشتند که خرید تضمینی سیب را آغاز کرده اند و باغداران از این بابت خوشحال شدند. اما گویا این پای کار بودن یا موقتی بوده و یا به اندازه کافی نبوده است که امروز بار دیگر شاهد دریایی از سیب های رها شده در کنار جاده ها و مقابل کارخانه های کنسانتره رها شده اند و در حال فاسد شدن هستند.
آذربایجان غربی با تولید سالانه یک میلیون و ۳۰۰ هزار تن سیب،
یک سوم کل تولید این محصول در کشور را به خود اختصاص داده است. اما تغییر شرایط آب و هوایی، گرم شدن دما و عدم آبیاری به موقع به علت قطعی برق، تولید این محصول را امسال با ریزش بیش از ۳۵۰ هزار تن مواجه کرده است. محصولی که به عنوان سیب صنعتی باید در صنایع تبدیلی مورد استفاده قرار گیرد، اما نداشتن مدیریت صحیح و عدم همکاری برخی از کارخانه‌های کنسانتره در خرید به موقع با قیمت تضمینی این محصول، باعث دپو شدن آن شده است.
اما هرنگاه عامیانه به این دریای سیب،با افسوسی و سئوالی همراه است که چرا بخشی از این سیب ها به عنوان میوه ای پائیزی به دست نیازمندان نمی رسد و می بینیم که قیمت بی کیفیت ترین سیب در تهران و برخی شهرها کمتر از 10 هزارتومان نیست. واقعا برخی اقشارجامعه قادر به تهیه میوه نیستند، و چه بهتر است که  از سوی یک نهاد حمایتی بارگیری و توزیع شود. البته توجیه دراین باره زیاد است و این اقدام را معقول
نمی دانند، اما سئوال اینجاست که آیا پذیرفته است که خانواده ای درماه رنگ میوه را هم نبیند و این سیب ها فاسد و خوراک دام شوند!