تهاتر نفت با کالا یک راه است، نه چاره کار

تحریم ها را چه فرصت بدانیم و چه معضل،واقعیت این است که امورات اقتصادی ما را دچار اخلال کرده است و از این حیث علاوه بر هدر رفت منابع ملی،موجب افزایش هزینه ها در انجام امور تجاری در عرصه  بین الملل گردیده است. متاسفانه این تحریم ها باعث شده تا در روند
دور زدن آن نیز حق انتخاب و اختیار با ایران نباشد و این طرف مقابل است که در صورت پذیرش دور زدن تحریم ها، شرایط را تعیین می کند و ماهم اجباراً آن را می پذیریم.
در همین زمینه اخیراً موضع گیری هایی از سوی برخی مسئولان انجام شده که پیشنهاد تهاتر نفت با کالا با هند و چین را مطرح ساخته اند و این سیاست را در راستای بی اثر کردن تحریم های آمریکا قلمداد می کنند. درحالی که اگر تحریم ها بی اثر می شد ما می توانستیم به صورت عادی و استاندارد حتی در حوزه تهاتر عمل کنیم و در مقابل نفت مجبور به واردات دسته بیل و سنجاق سر نباشیم!
اما در قضیه اخیر تهاتر پول نفت ایران با چای سریلانکا، شاهد کمی تبلیغات رسانه ای و عدم شفاف سازی در این عرصه بوده ایم. با مقدمه ای که بیان شد مشخص است که ما نیز به دنبال حل شدن اساسی مشکل تحریم ها هستیم و رفع آن را چاره کار می دانیم.
با این اوصاف در قضیه تهاتر پول نفت با چای باید کمی به این نکته بپردازیم که اساساً آمار و ارقام در مصرف چای در کشور به ما چه
 می گوید. براساس آخرین آمارها در سال1399 میزان مصرف چای خشک در کشورمان رقمی بالغ بر 100 هزار تن بوده است. از این میزان تولید داخلی کشورمان بیش از 30 هزارتن می باشد که بخشی از آن در داخل و بخشی هم به کشورهای همسایه صادر می شود.
همچنین در ازای این 100 هزارتن در سال 1399 مبلغی در حدود 300 میلیون دلار ارز پرداخت شده است که قطعاً با روند قیمت دلار در سال اخیر این مبلغ می تواند بین 400 تا 500 میلیون دلار تخمین زده شود.
حال وقتی بدهی 250 میلیون دلاری سریلانکا به کشورمان را مشاهده می کنیم می بینیم که این تهاتر وجهه معقول و منطقی دارد. اما نکته مهمی که باید به آن پرداخت این است که بفهمیم طرف سریلانکایی قرار است این چای را با چه قیمتی با ما حساب کند و ضمن اینکه این مبلغ بدهی خود را طی چه مدتی می خواهد با صادرات چای به ایران صاف کند.
لذا اینکه بی جهت شلوغ کنیم و بی جهت به دست اندرکاران این تهاتر فشار بیاوریم و طرف های خارجی را از این دست اقدامات مطلع و حساسشان کنیم، جز محدود شدن دایره اختیارات کشورمان و سختی امکان دور زدن تحریم های خارجی و افزایش طمع طرف تهاتر کننده، حاصلی به همراه نخواهد داشت.
باید بجای پرداختن به جزئیات این چنینی به ماهیت چنین
 معامله هایی بپردازیم که تنها راهکاری تسهیل کننده در شرایط موجود است و در اصل چاره کار نیست. امروز با مبلغی ناچیز با سریلانکا برسر واردات چای توافق کردیم؛ اما فردا در مقابل رقم های میلیارد دلاری با چین و هند چه خواهیم کرد؟!. باید هدف رفع تحریم ها باشد و تا رسیدن به این هدف با اقداماتی همچون تهاتر کمی فشار اقتصادی را برای کشور کاهش دهیم، چرا که این چاره کار نیست و صرفاً منافع طرف های دیگر را تأمین خواهد کرد.