مهندس دژاکام: ما مشکل اعتیاد را مدام پنهان می کنیم و هیچگاه درمان آن را باور نداریم

گرفتاری در دام اعتیاد موضوعی است که تاریخچه آن به زمان باستان می رسد و از همان زمان دسترسی انسان به برخی مواد طبیعی و ایجاد تغییر درآن باعث بروز و ظهور موادی شد که مصرفش انسان را دچار اختلال جسمی و روحی می کرد.
امروز این اشراف انسان به مواد مختلف طبیعی و شیمیایی باعث شده تا ده ها مواد مخدر را در سطح جهان داشته باشیم و میلیون ها انسان گرفتار آن باشند. اما مسئله اصلی نگرش و موضع گیری درمورد این مسئله است. آیا ما می توانیم اعتیاد را برچینیم یا همچنان باید باور کنیم که اعتیاد درمانی ندارد و حتی اگر شخصی ترک کند بازهم از ذهنش خارج نمی شود و امری نفوذ ناپذیر است.
اما این مسئله از سوی یک متخصص درمان اعتیاد که بیش از ۴۰ دهه از عمر خود صرف این موضوع کرده است، کاملا متفاوت است. مهندس دژاکام خود از جمله افرادی است که سال ها مبتلا به اعتیاد بوده و به سبب فشارهای شدید اجتماعی و محدودیت ها و تابوها نمی توانست موفق به ترک اعتیاد شود. اما نهایتاً به سبب علاقه و توانمندی های علمی در این حوزه توانست با شناخت درمان اعتیاد خودش را نجات دهد.
در زیر صحبت های ایشان در مورد عوامل ابتلا، شناخت و درمان آن  و البته دستاوردهای ارزشمندی که از طریق روش های درمان اعتیاد بدست آورده اند را می خوانید:
من سال ها درگیراعتیاد بودم و هربار که می خواستم با روشی از دست اعتیاد رهایی یابم با شکست مواجه می شدم و بیش از
۱۲ سال طول کشید تا توانستم از بند اعتیاد رهایی شوم. چرا که این اعتقاد برجامعه حاکم شده بود که اعتیاد درمان ندارد. نهایتاً در یک ماه رمضان باتوجه به اینکه می خواستم روزه بگیرم به این نتیجه رسیدم که چطور و چه مقدار و چه زمان می توان مصرف کرد تا مشکلی پیش نیاد.
بعد از گذشت یکسال که توانستم مصرف را مدیریت کنم برای ترک اعتیاد اقدام کردم چرا که تمامی موارد و زمان های نیاز را تشخیص داده بودم و توانستم با مدیریت مصرف مواد از دام آن رهایی یابم و تمام تجارب خود را در کتاب عبور از منطقه
۶۰ درجه زیرصفر نوشتم و اکنون چاپ شصت و هفت را پشت سرگذاشته و در مجموع به بیش از ۲۰۰ هزار جلد رسیده است.
دراین کتاب گره های کور اعتیاد را بازکردم و در آن برای تمامی اقشار جامعه که درگیر این آفت شده اند راهکار مناسب ارائه دادم. روشن کردن گره های کور، علت شکست ها،
نافرجامی های روانی را در این کتاب مشخص کرده و شرح
داده ام که جهان هنوز متوجه درمان اعتیاد نشده و دانسته های ما در مورد اعتیاد یک توهم است.
در سال ۱۳۷۵ شروع کردم به درمان در سال ۱۳۷۶ دوره درمان را پشت سر گذاشتم و در سال ۱۳۷۷ شروع به تشکیل یک NGO کردم تا اطلاعاتم را به دیگران منتقل کنم. این کار را با تشکیل جمعیت احیای انسانی کنگره ۶۰ انجام دادم و پس از آن به دنبال مجوزها رفتم و در سطح ملی از وزارت کشور اجازه کار گرفتم و امروز بالغ بر ۱۳۰هزار عضو رسمی داریم که حق عضویت می دهند و بالغ بر ۱۴ هزار نفر تحت درمان داریم و تاکنون در طول ۲۴ سال موفق شده ایم بیش از ۵۰ هزار نفر را به درمان واقعی برسانیم.
 درحالی که در دنیا نمونه ای از این افراد را پیدا نمی کنید چون دنیا باوری به درمان قطعی اعتیاد ندارد. همچنین بیش از ۱۰۰ نمایندگی در سراسر کشور داریم که خدمات ارائه می کنند. شمال تا جنوب و از شرق تا غرب کشور این مراکز گسترده شده اند و در کنار آن مراکز ورزشی نیز احداث کرده ایم.
آزمون کمک راهنمایی برگزار می کنیم و جالب است که برای   این دوره آزمون حدود  ۸ هزار و پانصد نفر از خود اعضا و خانواده هایشان ثبت نام کرده اند تا بتوانند در این مجموعه فعالیت سازنده و البته رایگان داشته باشند. از این آزمون دهندگان درحدود هزار نفر قبول
 می شوند که برای چهار سال در مقام کمک راهنمایی به دیگران خدمت می کنند.
 یکی از دلایل ابتلا به اعتیاد "الکی معتاد شدن" است
در بیان علل اصلی بروز اعتیاد در افراد همواره دلایل اجتماعی در مسئله بروز اعتیاد مطرح بوده و من یک دلیل دیگر به آن اضافه می کنم و آن " الکی معتاد شدن" است که هیچ معیاری ندارد. نه فرزند طلاق بودن، نه بیکاری، نه بی سوادی ، نه فقر و ... هیچ کدام عامل آن نیستند.
 البته اعتیاد در یک بستر رشد می کند اما نمی توانید علتی برای آن بیابید. نمی توانید بگویید برای فقر است
می بینید که ثروتمندان هم مبتلا هستند، می گوئید برای بیکاری است می بینید که شاغلین بیشتر مبتلا هستند،
 می گوئید برای کم سوادی است می بینید از پزشک و مهندس و استاد دانشگاه و... درگیر آن هستند، می گوئید علتش طلاق است می بینید که در خانواده سنتی و منسجم هم گسترده است، می گوئید برای تجرد می بینید که متأهلین بیشتر مبتلا هستند،
می گوئید عدم آگاهی است می بینید که در بالاترین سطوح علمی مبتلا هستند حتی می بینیم که در حلقه مبارزین با اعتیاد هم افراد مبتلا حضور دارند.
لذا هیچ دلیل خاصی برای آن وجود ندارد و ما درگیر یک سری باورهای غلط هستیم که همچنان هم وجود دارد. باورهایی ذهنی مثل اینکه می گویند اگر فردی یکبار مواد مصرف کند دیگر معتاد است. اما چنین چیزی وجود علمی ندارد و یک نفر حداقل در اثر ۲۰۰ بار مصرف معتاد خواهد شد. اما ضررش کارساز است و شکی در آن وجود ندارد.
 مواد مخدر برای مصرف کننده انرژی آفرین است
مسئله دیگر این است که بدون تعارف مواد مخدر به مصرف کننده یک چیزی می دهد یک امتیاز به فرد می دهد. این مواد از زمان باستان بوده و مصرف آن یک افزوده ای برای مصرف کننده داشته است. این افزوده همان انرژی های نهفته ای است که درون انسان وجود دارد و باعث می شود که این انرژی ها خیلی سریع بالا بیاید و آزاد شود. هیچ نوعی از مواد مخدر به انسان انرژی
نمی دهد بلکه این زمینه را فراهم می کند انرژی درونی انسان سریعتر آزاد و مصرف شود.
برای تشبیه این مورد می توان به یک چراغ نفتی اشاره کرد که شما فیتیله آن را بالا بکشید نور بیشتر می شود اما از سوی دیگر نفت و سوخت درون آن به سرعت تمام خواهد شد. مواد مخدر دقیقاً همین کار را انجام می دهد، فرد کامیون دارد
می خواهد بیدار بماند مواد مصرف می کند تا خوابش نبرد، دانشجو می خواهد درس بخواند و از انرژی بیشتری برای خواندن بهره ببرد مواد مصرف می کند، خواننده می خواهد بخواند یا بنوازد مواد می زند تا تمرکزش بیشتر شود، ورزشکار ما
می خواهد ورزش کند مواد مصرف می کند تا خسته نشود و تمرین بیشتری انجام دهد، بازیگر و هنرمند است و استرس دارد مواد مصرف می کند تا آرام شود.
 معتادها انسان های کم عقلی نیستند
در تمام سطوح این افزوده مورد توجه انسان ها قرار می گیرد. معتادها
 انسان های کم عقلی نیستند. لذا باورهای ما اکثراً در این باره غلط است. اما هیچکس نیامده این ها را شرح دهد که مواد مخدر مفتی و رایگان به شما انرژی نمی دهد بلکه مواد مخدر انرژی که دربدن نفهته است و برای ۷۰ تا ۸۰ سال باید مورد استفاده قرار گیرد به یکباره تا ۴۰ سالگی مصرف می شود و می بنید که فرد جسمی و ظاهری به نابودی کشیده می شود.
باید اینها را برای جامعه گفت و برای دانش آموزان و دانشگاهیان تشریح کرد مواد مخدر به لحاظ فیزیولوژی چه عملی انجام می دهد و چه اثراتی بر فرد دارد و چگونه. صرف اینکه بگوئیم اعتیاد بیماری است که کفایت نمی کند باید دلایل بروز و درمان این بیماری را تشریح کرد.
مشکل ما در امر اعتیاد این است که گمان این موضوع را
می شناسیم درحالی که اطلاعات عمومی در باره آن بسیار محدود است.
وقتی معلم پرورشی ما در مدرسه و پدر ومادر در منزل
نمی دانند اعتیاد چیست چه چیزی را می خواهند آموزش دهند. در بحث علمی و تخصصی نیز ما دچار فقدان آموزش هستیم. به عنوان مثال ما بیش از دوهزار مقاله آی اس آی در مورد مواد مخدر شیشه داریم اما حتی یکی از این مقالات قادر به درمان اعتیاد یک معتاد نیست. چون اعتقادی به درمان وجود ندارد.
ما مشکل اساسی دراین چرخه داریم که چه کسی آموزش دهد، چه چیزی را آموزش دهد و کجا آموزش دهد. در یکی از نشست های اخیر در مورد نجات معتادین یکی از سخنرانان بیان داشت که در سال گذشته ۴۰۰ هزار نفر در حوزه اعتیاد آموزش پیشگیری داده ایم، درهمان جمع یکی به وی گفت اگر شما بخواهید الان۴۰۰ هزار نفر را دور هم جمع بکنید بیش از یک سال طول می کشد چه برسد به این که آموزش پیشگیری دهید!.
ما بیش از ۲۴ سال است که در حوزه اعتیاد با بیش از
۱۰۰ مرکز و بیش از دو هزار نفر مربی،در سراسر کشور کار
 می کنیم ،توانسته ایم فقط حدود ۵۰ هزارنفررا به درمان برسانیم.  باید باور کنیم که دچار توهم دانستن هستیم، چرا که ما دانشی در زمینه اعتیاد نداریم و به لحاظ پزشکی هنوز به نقطه صفر اعتیاد هم نرسیده ایم و صورت مسئله آن را نمی دانیم.
این عدم دانستن تنها مربوط به ایران نیست، اتفاقا در خارج از کشور اصلا به درمان اعتیاد باورندارند و معتقدند فرد معتاد هیچگاه به درمان قطعی راه پیدا نمی کند. درحال حاضر ما(جمعیت احیای انسانی کنگره ۶۰) با ارائه مقالات و
سخنرانی های علمی و تخصصی در مورد اعتیاد مورد توجه دانشگاه های و
پژوهشگاه های خارجی قرار گرفته ایم و از ما دعوت می کنند تا درمورد دستاوردهای خود در حوزه اعتیاد صحبت کنیم، اما در  داخل چندان مورد توجه قرار نگرفته ایم.
این بی توجهی به حدی است که حتی کسی نسبت به ادعاها و مدعیات ما طی این ۲۴ سال هیچ سئوالی نمی کند که ببیند ما راست می گوییم یا دروغ و اگر می گوییم اعتیاد درمان پذیر است و اینکه می گوییم در کشور توهم دانستن در مورد اعتیاد وجود دارد، منظور و هدفمان چیست.
 آموزش اعتیاد را باید در سنین مختلف مورد توجه قرار داد
ما باید آموزش های اعتیاد را در سطوح مختلف سنی مورد توجه قرار دهیم. برای کودکان باید در قالب انیمیشن و نقاشی و شعر آموزش اعمال شود و در سنین بالاتر باید براساس کتب و مقالات مختلف ارائه گردد. اگر کتاب هایی که ما در این باب
نوشته ایم غلط است با آن برخورد کنید و اگر صحیح است چرا در دانشگاه ها تدریس نمی شود و بر اساس آن جامعه را آموزش نمی دهیم.
ما در بحث اعتیاد به خاطر ندانستن اطلاع نداریم که بدنمان انواع مواد مخدر را تولید می کند. موادی که بدن ما تولید می کند ده ها برابر مرفین قدرت دارد. اما وقتی ما از بیرون مخدر مصرف می کنیم، تولید مواد در داخل بدن متوقف می شود. وقتی شما به جوان بیاموزی که اگرچه این مواد به تو انرژی می دهد اما سیستم کارکردش مخرب است و عملکرد داخلی بدنتان را مختل می کند.
 این مسائل را باید شفاف و بی پرده به بچه ها آموخت. با ترساندن که نمی توان پیشگیری کرد و با زندان که نمی توان درمان نمود. باید حقایق را گفت اما ابتدا باید از این حقایق اطلاع داشته باشیم.
متأسفانه در جامعه ما فرد معتاد را یک خسران زده بی امید نگه می دارند و این برخورد و رویکرد هم از جانب خانواده ها نیز تشدید می شود و نتیجه آن می شود که فرد از خانواده طرد می گردد.
 طرد شدن از خانواده همانا و ورودش به ورطه نابودی همان...!
 اعتیاد یک "قائله ناتمام" است
ما در روانشناسی یک اصلی به نام "قائله ناتمام" داریم. هر
قائله ای که ناتمام باشد تمام انرژی بدن را می گیرد. به عنوان مثال شما با کسی دعوا دارید و این دعوا حل نشده باقی بماند؛ تا زمان رفع اختلاف شما باید برای آن وقت و هزینه و انرژی از اعصاب و روان و جسمتان بگذارید. اعتیاد هم همینگونه است شما تا آن را برطرف نکنید هر روز از شما انرژی می گیرد.
 امروزه در تمام دنیا مسئله الکل لیزم و اعتیاد مصداق قائله ناتمامند. طرف ۲۰ سال است که مواد مصرف نمی کند یا الکل
نمی خورد اما هر روز صبح که از خواب بیدار می شود ذهنش درگیر مواد و الکل است. هرچند که مصرف نمی کند اما این قائله برای وی تمام نشده و همچنان باز است.
 خانواده ها در حل شدن این قائله ناتمام بسیار موثر هستند. اما خانواده ای که آموزش ندیده حتی می تواند تخریب های اعتیاد را تشدید هم بکند. لذا ما در امر آموزش های پیشگیری و درمان علاوه بر بیماران اعتیاد، خانواده های آنها را نیز تحت چتر آموزشی قرار می دهیم. در سطحی بالاتر ما در حوزه تربیت و آموزش مربیان نیز فعالیت های علمی و آموزشی حرفه ای در دستور کار داریم. درمان اعتیاد نیاز به دوبال دارد یکی خود فرد معتاد است و دیگری خانواده می باشد. لذا اگر خانواده ها در این مسیر همراهی و هماهنگی نداشته باشند کار بسیار دشوار و سخت خواهد بود.
در آموزش به خانواده ها اولین قدم این است که به طور سرخود و از روی همان توهم دانستن اقدام به برخورد و یا درمان های سلیقه ای نکنند. در مسیر اجرا پیش از هرچیز باید به خانواده تاکید داشت که از اعتیاد عضو مبتلا هول نکنند و نترسند. بدانند که اعتیاد قابل درمان است. دوم باید صبر و حوصله بالایی داشته باشند چرا که دنیا به آخر نرسیده است. اعتیاد بیماری بدی است اما انقدر بد نیست که از آن قطع امید کنیم.
 باید نیازهای معتاد در خانواده و اجتماع درک شود
در تشریح این برخورد خانواده ها باید بگوییم که حداقل تخریب در بحث اعتیاد مصرف آن است. یعنی یک فرد در سر یک ساعتی باید مواد مصرف کند. این حداقل آسیب اعتیاد است. اما همین آسیب حداقلی وقتی تبدیل به تابو شود و فرد نتواند سر ساعت مصرف کند و یا نتواند مواد تهیه کند و یا جامعه با آن برخورد سلبی داشته باشد، به بلایی بزرگ تبدیل خواهد شد.
درکشورهایی همچون آلمان ما اتاق های تزریق هروئین داریم. بنده در سفری که به آلمان جهت شرکت در یک کنفرانسی رفته بودم مشاهده کردم که افراد در یک ساعت زمانی مشخص
می آمدند به یک محل کلینیک موادشان را تهیه می کردند و امکانات تزریق هم به آنها داده می شد و مصرف می کردند و بعد می رفتند سرکار و زندگیشان.
حال برخورد ما با همین حداقل تخریب اعتیاد به چگونه است؟! فرد را از خانه بیرون می کنیم، جا نداره بخوابه ، جا نداره مصرف کند، دیگر پولی برای تهیه مواد نخواهد داشت و مجبور به سرقت می شود، او را می گیرند و می زنند و انواع برخوردهای دور از شأن انسانی توسط افراد دور و نزدیک با وی صورت می گیرد. اینجاست که فاجعه شکل می گیرد.
اگر ما در برخورد با اعتیاد و فرد مبتلا بترسیم دچار انحراف خواهیم شد. چرا که ترس تفکر را می خورد. ما آنقدر در برخورد با اعتیاد برای خود تابو و ترس ایجاد کرده ایم که اجازه نمی دهیم فرد معتاد درصدد بازگشت به زندگی سالم برآید. چرا که با انواع و اقسام اقدامات و اظهارات آنها را به عنوان انگل های جامعه معرفی می کنیم. درحالی که آنها جنایتی انجام نداده اند و فقط مواد مصرف می کنند که می توان با استفاده از آموزش و اقدامات مناسب این مصرف را کاهش و درمرحله بعدی قطع کرد.
 نداشتن برنامه برای جوانان بستر فزاینده اعتیاد است
به عنوان مثال درمورد مصرف شیشه درکشورما یک نگاه ترسناکی وجود دارد که فرد شیشه ای را همچون یک هیولا تلقی می کنند. بنده منکر حوادث تلخ و ناگواری که براثر توهمات شیشه رخ داده نیستم اما به عنوان یک متخصص در این زمینه باید بگویم که در سیکل درمان اعتیاد، ترک شیشه از راحت ترین موارد ابتلا به مواد مخدر می باشد و برخلاف باورهای عمومی تریاک به سبب داشتن چندین مواد مخدر درونش از سخت ترین موارد ترک اعتیاد است.
امروز ما شاهد تغییر سن مصرف کننده و تغییر مواد مخدر در میان نسل جوان هستیم. امروز ما شاهدیم که در کوچه و خیابان و پارک و داخل ماشین و در معابر عمومی جوانان دختر و پسر بدون اینکه ترسی داشته باشند و یا استرسی اجتماعی از برخورد به خود راه دهند، گرس(ماریجوانا) را دود می کنند و عین سیگار می کشند. نه نیازی به اسباب و بساطی و نه جا و مکان می خواهد که فرد درگیرش باشد.
ما تعابیر سنتی و مفاهیم ارزشمندی در کلام داریم که
بازگو کننده شرایط امروز ماست. از قدیم گفته اند که "یا باید نفس را سر کار بگذاریم، وگرنه او ما را سرکار خواهد گذاشت." نفس انسان نیازهای دارید و شرایطی را می طلبد که با آن سرگرم، درگیر و حتی وارد مبارزه شود. اما ما چه چیزی برای ارائه به این جوانان داریم.
 ما داشته ای برای ارائه به این جوان نداریم و بعد انتظار داریم پا به خطا نگذارد!. یک استخر بخواهد برود حداقل باید ۱۰۰ هزار تومان هزینه بلیط کند، سینما بخواهد برود همینطور، ورزش بخواهد بکند باید حداقل ماهی ۵۰۰ تا یک میلیون تومان پول باشگاه بدهد، حتی با گوشی موبایلش بخواهد در فضای اینترنت سرگرم شود باید ماهانه کلی پول بسته و حجم بدهد، انجام دیگر تفریحات همچون اسکی و شهربازی و مسافرت و...حرفی برای گفتن باقی نمی ماند. شما نمی توانید مدام به جوان بگویی برو کتاب بخوان برو کتابخانه اوقات فراغت را آنجا بگذران!.
در مقابل این کمبودها بنابر بر نیاز و هیجان جوانی دورهم جمع می شوند و دُنگی یک پک گل می خرند و می کشند و برای خودشان اوقات مفرح ایجاد می کنند. ما هیچ بستری برای رفاه و سرگرمی در جامعه نداریم، شما گندم را روی آسفالت بریزید که درنمی آید.
امروز جوانان حتی امیدی به دانشگاه و تحصیل هم ندارند و به این باور رسیده اند که مثلاً درس بخوانم که چه شود مدرکم را چه کار کنم؟! این ها همه ضعف های ما در بستر سازی اجتماعی است. ما بستر نداریم اما توقع محصول از زمین کاشت نشده و بی آب و خاک داریم. متأسفانه به علت نبود این امکانات و بسترها، فاصله بین مواد مخدر و جامعه بسیار کم شده است.
درهمین مورد هم ما باید بازگردیم به بحث آموزش چه درسطح جامعه و چه در سطح کلان. ما در امر آموزش های اجتماعی در بستر کلان کار کارشناسی انجام نداده ایم و حتی می توان گفت که یک همگرایی ملی در این مسیر وجود ندارد. ما به عنوان یک مرکز و پایگاه درمانی در حوزه اعتیاد که قادر به درمان این معضل نیستیم، چون توان ما محدود است و می طلبد که تمامی
دستگاه ها با امکانات و توانایی های خود سهمشان را در این مسیر ادا کنند.
 آموزش آشپزی بیشتر از آموزش پیشگیری اعتیاد
به عنوان مثال شما در شبکه های مختلف تلویزیون در یک لحظه می بینید که در چند شبکه برنامه آموزش آشپزی برای مردم گذاشته اند اما شما یک برنامه آموزشی و آموزنده در حوزه اعتیاد در تلویزیون کمترمشاهده می کنید.
اما به نظر من این آموزش ها باید از دانشگاه سیراب شود و از کسانی که درمورد اعتیاد مطالعه می کنند آغاز شود. باید اعتیاد را آنطور که هست بخوانند و مورد بررسی قرار دهند؛ نه آنطور که توهمات درمورد آن تبدیل به دانش و باور شده است. اگر ما در دانشگاه این موضوع را درست و کارا دنبال کنیم، می توانیم به سطح بالایی در حوزه دانش اعتیاد در جهان برسیم.
دانشی که امروز در مجموعه ما و "کنگره ۶۰" وجود دارد حداقل بیست سال از انستیتوی تحقیقاتی سوء مصرف مواد مخدر ایالت متحده آمریکا (NIDAا) جلوتر است. ما با امکانات کمی که داریم درحال تربیت مصرف کنندگان درمان شده به عنوان مربی هستیم. اما اگر این تربیت ها در سطح دانشگاه و متخصصین باشد قطعاً اثرگذاری بیشتری خواهد داشت.
متأسفانه متخصصین ما چشمشان به غرب است و باعث شده تا ما برای جلب توجه متخصصان داخلی به مقالات و پژوهش های تخصصی در خارج از کشور بفرستیم حوزه اعتیاد، این مطالب را ابتدا به مراکز علمی و مجلات تخصصی در خارج بفرستیم وقتی آنها کار کنند آن وقت در داخل به آنها توجه می کنند!. ما مقالاتمان را به آمریکا می فرستیم آنجا منتشر می کنند، بعد در داخل آن را می پذیرند!.
 دانش درمان اعتیاد از هتل و همایش حاصل
نمی شود
آیا دانش اعتیاد این است که ما یک معتاد درمان کنیم، یا اینکه ما صرفاً مقاله آی اس آی بنویسیم و کنفرانس شرکت کنیم و در هتل های ۵ ستاره همایش بگذاریم و بنشینیم آنجا و قهوه و کافه گلاسه بخوریم و در مورد دروازه غار و معتادان بی جاشدگان صحبت کنیم! آیا این دانش اعتیاد است.
دانش اعتیاد این است که ما معتاد را درمان کنیم، جوان را آموزش پیشگیری دهیم، دانش آموز را نسبت به اعتیاد آگاه سازیم، خانواده را درمورد برخورد با اعتیاد آموزش دهیم که جوان معتادش را  ترد نکند و به خاطر اعتیاد ازهم طلاق نگیرند.
دربرخورد با اعتیاد رفتار نهادهای مسئول ما از انتظامی گرفته تا مددکاری با معتاد مناسب نیست. گرفتن معتاد و بازداشت و زندان ایجاد سابقه برای وی تبعات بسیار بدی دارد که حتی اگر از دام اعتیاد رهایی یابد بازهم آن سابقه به عنوان یک داغ همواره
بر پیشانی وی چسبیده است.
الان همه این نهادها کار می کنند اما یک کار واحد را
نمی کنند. شما قصد رفتن به شمال را دارید اما مسیر جنوب را انتخاب کرده اید. لذا هرچقدر هم که در این مسیر تلاش کنید و هزینه کنید و وقت بگذارید باز بی فایده خواهد بود و شما را از مقصد دورتر می کند.
سازمان ها همه کار می کنند و درحد توانشان هم فعالیت دارند و حتی بسیاری از نیازهای مجموعه ما را نیز تامین می کنند. تصور کنید که ما یک خانه ای داریم که پر از کثیفی و آلودگی شده است و می خواهیم آن را پاکیزه نگه داریم اما وقتی جارو می زنیم آشغال ها را از گوشه ای به کناری دیگر می ریزیم از اتاق خواب می بریم گوشه پذیرایی زیر فرش می ریزیم ، اما باز هم خانه کثیف و آلوده است.
 ما درمان اعتیاد را نمی شناسیم
دربرخوردمان با اعتیاد و معتاد ما چنین وضعی را داریم. چون درمان را تشخیص نمی دهند و آن را نمی شناسد، خروجی ندارد به خاطر همین است که شما می بینید برخی از مصرف کنندگان مواد مخدر بعضاً بیش از ۳۰ بار ترک کرده اند. چرا که خانواده یا دوستان آنها را به کمپ می برند و پولش را جلو جلو می دهند تا وی را نگه دارند نهایتاً بعد از شش ماه رهایش می کنند انگار که از زندان آزاد شده و بعد باز می رود سراغ مصرف مواد. چون متولیان آنها درمان را نفهمیده اند. اگر ما از طریق صحیح درمان را بفهمیم می توانیم به نقطه ای برسیم که بازگشت نداشته باشد و کاری که یکبار باید انجام شود را ده بار انجام ندهیم.
اکثر افراد مبتلا به اعتیاد به دنبال ترک هستند اما نمی توانند چون درست درمان نمی شوند لذا می بینیم که برخی از آنها دست به خودکشی می زنند. نیروهای انسانی و متولیان مبارزه با آن خسته شده اند، ماموران انتظامی خسته شده اند، وزارت کشور و ستاد مبارزه با مواد مخدر همه خسته از این همه کار
بی حاصل هستند. تمام این مسایل به این خاطر است که ما
زباله های این خانه را مدام از جایی به جایی دیگر می کشیم و هیچگاه به خارج از خانه نمی ریزیم این زباله ها و به طور اساسی پاکسازی
نمی کنیم.
ما فقط می گوییم اعتیاد بیماری است اما نمی گوییم که چه بیماری است، درمانش چیست، راهکارهای رسیدن به نقطه
بی بازگشت چیست. ما در این زمینه کار کردیم چه به لحاظ تئوریک و چه عملی مطالعات و آزمایشات بسیاری داشتیم و نهایتاً به این نتیجه رسیدیم که اعتیاد همانطور که به صورت تدریجی وارد روح و جسم فرد می شود با همان روش هم می تواند از تنش خارج شود. این مسئله را با آنالیز مخدرهای تولیدی بدن و نیاز به مخدرهای بیرونی مورد بررسی قرار دادیم و با این روش توانستیم به موفقیت هایی که حاصل شده نائل شویم.
 درمان اعتیاد دروازه ای طلایی به سوی درمان دیگر بیماری ها
اما نکته اساسی و بسیار مهمی که بیش از درمان اعتیاد در این مطالعات و آزمایشات برای ما بدست آمد رسیدن به دستاوردهایی بود که ابتدا از آن بی خبر بودیم. ما در مراکز خود اعتیاد را درمان می کردیم اما به یکباره دیدیم در طی دوره های درمان اعتیاد برخی از مراجعین مدعی می شدند که دردها و بیماری های لاعلاج و قدیمی آنها درمان شده است. ما درحال درمان اعتیاد بودیم و مراجعینی داشتیم که می گفتند ام اس داشتیم یا سرطان داشتیم و بعضاً نازایی داشتیم که درمان شده است.
ما دسترسی به بیش از ۱۴هزار نفر داشتیم که تحت درمان اعتیاد بودند اما به صورت اپیدمی وار این مراجعات جهت خبر از رفع بیماری های دیگر ادامه داشت. این افراد برای ما مزیتی بسیار ارزشمند جهت بررسی و آزمایشات مطالعاتی بودند. چرا که در خارج از کشور مثلا درآمریکا شما اگر آزمایشی را بخواهید به صورت زنده انجام دهید به سختی افراد داوطلب را پیدا می کنید و از بابت آن باید هزینه گزافی بپردازید.
این روند باعث شد تا ما یک تئوری تحت عنوان تئوری "ایکس"را مطرح کنم. تئوری ایکس می گوید مجموعه ناقل های عصبی ، هورمون ها ، مدیاتورها ، قدرت درون ریز و برون ریز یک سیستم را تشکیل می دهند تحت عنوان ایکس که در فرد معتاد این سیستم یا همان ایکس آسیب دیده است. در ادامه گفتیم اگر بپذیریم که اعتیاد به سبب برهم خوردن توازن درسیستم ایکس باشد با کم و زیاد شدن مخدرهای درونی و بیرونی بیماری های مختلف خود را بروز می دهند. حالا اگر ما بتوانیم این سیستم را به حد تعادل برسانیم آیا این بیماری برطرف می شود؟ پاسخ آری است.
اگر ما بتوانیم این سیستم ایکس را بازسازی و متوازن کنیم حداقل ۲۰۰ بیماری را می توان کنترل و درمان کرد حتی
بیماری های لاعلاج همچون سرطان. ما روی این تئوری تحقیقات را آغاز کردیم و به سمت آزمایشات رفتیم. در این مسیر دخترم "آنی دژاکام" متخصص بیوشیمی دانش آموخته دانشگاه آزاد برای یک پروژه تحقیقاتی از افرادی که مصرف کننده شیشه بودند قبل  از شروع مرحله درمان نمونه خون گرفت تا شش ماه بعد نیز در پروسه درمان و پایان اعتیادشان مجدد از آنها آزمایش خون گرفته شود و نتایج را مورد مطالعه علمی قرار دهیم. در این آزمایشات و نمونه خون گیری دو ژن به نام های (BDNF.  ۵ HTTPLR)مربوط به حافظه و تصمیم گیری را ملاک آزمایش قرار دادیم. وقتی ما آزمایش را انجام دادیم بعد از شش ماه بیان ژن ها تغییر کرد.
کیفیت ژن ها در زمینه حافظه و تصمیم گیری بسیار ارتقا یافت. نتیجه این آزمایش مقاله ای شد و در کنگره بین المللی دانش اعتیاد
- ایران مقام اول را کسب کرد و سپس به مجلات آمریکایی دادیم و در آنجا چاپ شد و مورد استقبال قرار گرفت.
در مورد بعدی آزمایشات را به سمت سرطان های خون بردیم. روی چهار نوع سرطان کشنده خون  (ALL.AML.CLL.CML) کار کردیم. با یک گروه ازاستادان و محققین مرتبط با این حوزه  گروه های متعددی از موش ها را به این سرطان ها آلوده کردیم و مراحل دادن دارو (گاواژ) و سپس کاهش آن را در دستور کار قرار دادیم و بعد از اتمام دوره درمان مغز استخوان آنها را به دانشگاه پریستون انگلستان ارسال کردیم تا درآنجا با تجهیزاتی که دارند بیش از ۱۸ هزار ژن را مورد بررسی قرار دهند. نتایج آزمایشات را که برای ما ارسال کردند بسیار موثر و مفید بود و اثرگذاری روی ۱۸۰ژن  و بیان آنها مربوط به سرطان به شکل قابل توجهی مشهود شد.
ما نتایج این آزمایشات را درچارچوب مقاله ای در چهار کنگره جهانی در ترکیه ، امارات، سوئیس و آمریکا به صورت سخنرانی تشریح کردیم و بسیار مورد استقبال قرار گرفت.
دوتا از این سخنرانی ها به عنوان بهترین سخنرانی انتخاب شد و دوتا از آنها نیز به عنوان مقاله کلیدی انتخاب شد. بعد در مجلات علمی منتشر گردید و تئوری ایکس مورد توجه کارشناسان قرار گرفت. ما اعتیاد را درمان می کردیم اما به نتایج دیگری رسیدیم و در حقیقت اعتیاد دروازه ای برای شناخت و درمان در حوزه های بسیار وسیع را برای ما ایجاد کرد.
به همین سبب ما آزمایشگاه اختصاصی خود را راه اندازی کردیم و قصد داریم در مرحله بعدی روی سرطان سینه و ام اس و کولیت کار کنیم. چرا که این بیماری ها همگی با اختلال در سیستم ناقل عصبی بدن شکل می گیرند و اگر ما بتوانیم این سیستم ایکس را درمان کنیم بسیاری از آنها قابل درمان خواهد شد.

این موضوع تنها مربوط به افراد معتاد نیست بلکه وقتی این سیستم ایکس در بدن نا متوازن شود
بیماری ها بروز پیدا می کند و اگر بتوانیم آن را بالانس کنیم این کار محقق خواهد شد. زمانی که ما آزمایش با موش ها و درمان آنها را با تریاک را به پایان بردیم برای مشخص شدن نتیجه باید آنها را قربانی می کردیم. اما بنابر درخواست من اینکار را انجام ندادند چرا که
می خواستم ببینم آیا دادن مواد مخدر به آنها آیا موجب اعتیادشان گردیده است یا نه. یعنی به دنبال این بودم ببینم که اگر آنها با بالانس سیستم ایکس درمان شده اند، دچار اعتیاد نشوند لذا چند روزی آنها را زنده نگه داشتیم تا واکنش ژن های عصبی آنها را آزمایش کنیم و دیدیم که هیچگونه اعتیاد به تریاک در بدن آنها وجود ندارد.
ما برای ادامه این فعالیت ها مرکز علوم و فنون خوارزمی در قشم را گرفتیم و همکاری بسیار خوبی با محققین دانشگاه آزاد داریم و آقای دکتر
 "آروین حقیقت فر"  نیز از اساتید دانش آموختگان دانشگاه آزاد به عنوان مدیر پروژه در این راه تلاش های زیادی را به انجام رسانده اند.
این رویه ادامه داشت تا ما به زمان شیوع کرونا رسیدیم. ما درصدد تولید یک محلول مشابه سرکه سیب برآمدیم که دارای شش اسید منحصر به فرد بود. این ماده را ما دی سپ«D.S.P» نام گذاری کردیم. با شیوع گسترده کرونا گفتند که یک ویروس است که در گلو و بینی و ریه می نشیند. اگر ما می توانیم با شستن دست ها این ویروس را از بین ببریم پس باید ویروس را از گلو و بینی و
 ریه ها پاک کنیم.
ویروس کرونا به اعتقاد من بسیار ساده است چرا که قسمت اعظم محل تجمع این ویروس به راحتی قابل دسترسی می باشد و با آنتی ویروس می توان آن را از بین برد. ما آمدیم به بچه های کنگره گفتیم که یکی از موادی که ویروس را از بین می برد اسیدها هستند لذا هرکدام که کرونا گرفتید با این ماده
دی سپ گلو را شستشو بدید و با بخور آن ریه و بینی را ضد عفونی کنید. ما با مصرف این ماده در تمام دوران کرونا کلاس ها را تقریبا برگزار کردیم و حتی یک مورد ابتلا نداشتیم. اما چند نفری را از در دوران کرونا از دست دادیم اما آنهایی بودند که از محلول استفاده نکرده بودند!.
درفضایی که روغن بنفشه و ادرار شتر تجویز می کردند برای درمان کرونا، محلول ما را جدی نگرفتند و نوعی نگرش منفی وجود داشت. ما برای همین محلول نیز یک پروژه تحقیقاتی شکل دادیم و طی دو مرحله آزمایش کار را پیش بردیم. در مرحله اول آزمایش روی سطح مورد بررسی قرار گرفت و ویروس را روی سطح کشت دادیم و با محلول دی سپ در مقدارهای ۵/۱۲ درصد، ۲۵ درصد و
۵۰ درصد روی ویروس آزمایش کردیم و کاملا ویروس را از بین برد.
در مرحله بعدی روی موش های آزمایشگاهی انجام دادیم و با آلوده کردن آنها به ویروس کرونا با همان مقدارهای قبلی محلول را به صورت بخار در اتاقک آنها پخش کردیم. در ادامه دیدیم که این محلول
دی سپ در ریه آنها نشست و دو تحول را ایجاد کرد. یکی عفونت را از بین برد و دیگری التهاب را درمان کرد.
حال شما باید ببینید چه بیماری هایی براثر التهاب به وجود می آیند و با محلولی که بتوان التهاب را از بین برد می توان در مسیر درمان بسیاری از بیماری ها قرار گرفت. پس از پایان آزمایشات قصد داشتیم نتایج را در داخل منتشر کنیم اما از آنجا که هیچگاه در داخل کشور به این دست آزمایشات توجهی نمی شود و چشم به دهان غرب دارند، آن را به آمریکا فرستادیم و در یک کنگره پزشکی که مربوط به انجمن جهانی آنفولانزا و کووید۱۹ می باشد دو مقاله مهم یکی برای عفونت و دیگری برای التهاب ارائه کردیم که هر دو مورد توجه قرار گرفت. از ما خواستند که در مورد آن سخنرانی کنیم و حتی ما برای ارائه درخواست وقت بیشتری داشتیم که به ما وقت بیشتری دادند و در پایان به مجلات علمی معتبر ارسال کردیم و آنها نیز با بررسی دقیق و موشکافانه مقالات را چاپ کردند.
ظرف مدت سه ساعت بعد از انتشار خلاصه آن در توییتر به فرانسوی ترجمه و منتشر شد و سپس در تایلند مورد توجه قرار گرفت و تشریح کردند پس از آن ایتالیایی ها به تشریح آن پرداختند و نهایتاً چینی ها با ترجمه آن در فضای مجازی منتشر کردند. پس از این مراحل متخصصان انگلیسی درخواست همکاری برای ما ارسال کردند و گفتند می خواهند این محلول را روی
ویروس های ناشناخته مورد آزمایش قرار دهند.
اینها مواردی علمی است که از دل درمان اعتیاد در آمد و دروازه ای بی انتها را بر روی ما گشود.

عکس: همایون بدیع فر