بحران های معیشتی را جدی بگیرید

خودکشی 6 کارگر آن هم از یک مجموعه صنعتی باعث شده تا نام پتروشیمی چوار ایلام، در ماه های اخیر بارها در رسانه ها تکرار شود. از قرار معلوم اخراجی دست جمعی در این کارخانه صورت گرفته و اخراج 13 کارگر در دستور کار قرار می گیرد که در آخرین مورد آن دو نفر از آنها در داخل کارخانه خود را دار می زنند.
اخبار منتشرشده درباره خودکشی کارگران در سال ۱۴۰۱ نشان می‌دهد از در سال گذشته چندین کارگر ساکن یا شاغل در استان‌های خوزستان، کرمان، فارس، سمنان، خراسان رضوی، ایلام، گیلان، کرمانشاه، قزوین، کهگیلویه‌وبویراحمد، آذربایجان غربی و گلستان، به دلیل فقر، معوقات و طلب‌های مزدی یا تعدیل و اخراج از محل کار، خودکشی کرده‌اند. البته تعداد زیادی از آنها پس از اخراج و یا در سال های بعد تحت فشار این بحران قرار می گیرند و اقدام به خودکشی می کنند.
بحران های اجتماعی با ریشه های مادی و معیشتی بر شدت معضلاتی همچون خودکشی، طلاق، فرار از خانه، خشونت، قتل و نزاع و تزلزل بنیان های اخلاقی و خانواده افزوده است. افزایش بزه های مختلف همچون سرقت، آدم ربایی، زورگیری و اختلاس و خیانت و... همگی براثر ضربات جبران ناپذیر مشکلات معیشتی است.
درک این بحران نیاز به تفسیر و تحلیل ندارد؛ وقتی امروز از حداقل سبد معیشت۱۸ میلیون تومانی حرف می زنیم و حقوق 7 تا ۱۵ میلیون تومانی به دست مردم می رسد، می‌بینیم که پایه حقوق یک کارگر و یا به عبارتی ۱۵ میلیون خانوار با سرپرست کارگر، تقریباً یک‌ سوم سبد معیشت۱۸ میلیون تومانی است.
اما بدتر از این ناطرازی مالی، بحث نا امنی و ترس و اضطراب از نداشتن و یا اخراج از محل کار است. وقتی یک کارگر ساده در یک کارخانه براساس تصمیم مدیران در لیست اخراج قرار می گیرد، شدیدترین فشارهای عصبی و روحی بر وی تحمیل می شود. به عبارتی تا روزی که به وی حکم اخراجش را ابلاغ می کنند هر لحظه تا مرز سکته می روند و تضمینی وجود ندارد که آنها این فشار را تحمل کنند و قلب و مغزشان تاب این همه فشار را داشته باشد.
برخی از این افراد به سبب نا امیدی و نداشتن انگیزه برای زندگی آینده در اقدامی خطرناک دست به خودکشی می زنند. براساس مطالعات جامعه شناسان پیک خودکشی ها از غرب کشور به سمت مرکز و سایر مناطق گسترش یافته است و این نشان دهنده وخامت وضعیت معیشتی در سراسر کشور می باشد و تبعات نیز مدام بیشتر و گسترده تر خواهد شد.
این اخباری که سر وصدا می کنند، به خاطر جان باختن و یا رخ دادن حادثه ای جانی است، اما گرفتاری هایی که مردم به صورت روزانه با آن مواجهند و آسیب روحی و روانی که بسیاری از سرپرستان خانواده با آن درگیر می شوند کم از مرگ ندارد و فقط صدایی از آن در نمی آید و کسی آن را نمی بیند که یک پدر به سبب شرمندگی از فرزندان خود شب را به خانه نمی آید یا دیروقت می آید تا با آنها روبه رو نشود.
متأسفانه بحران معیشتی از سوی مسئولان جدی گرفته نمی شود و اگر هم اتفاقی از جنس خودکشی های کارگری اخیر رخ می دهد مدیران آن مجموعه سعی می کنند با شانتاژهای رسانه ای آن را غیر مرتبط با مجموعه خود تلقی کنند.