زلزله ژاپن ما را هم می ترساند

وضعیت در غرب ژاپن به واسطه زلزله 7.6 ریشتری قرمز گزارش شده و خطر سونامی مردم سواحل غربی را تهدید می کند. تالحظه نگارش این متن 30 نفر در این حادثه قربانی شده اند و ده ها نفر در زیر آوار خانه های تخریب شده محبوس شده اند و نیروهای امدادی درحال تلاش برای نجات آنها هستند.
ایران نیز ضمن ابراز همدردی با مردم ژاپن اعلام آمادگی برای اعزام تیم امدادی و تجهیزات کمک رسانی نموده است.
اما جدای از تلخی این حادثه برای ژاپنی ها، باید به ترس و اضطراب خودمان هم بگوئیم. زلزله ای که در زیرگوش ما آرمیده و مشخص نیست چه زمان از خواب بیدار شود و چه عاقبتی را برای ما رقم بزند.
استرس وقوع زلزله ای که سال هاست آمدنش به تأخیر افتاده و چند برابر این تأخیر ما برای مواجهه با آن آماده نیستیم. دلخوش به ساخت سوله هایی هستیم که درآن پتو و کنسرو دپو کرده ایم و نامش را مدیریت بحران گذاشته ایم. درحالی که تجربه نشان داده حتی در کنترل و مدیریت زلزله زدگان در شهرها و شهرستان های کوچک هم ضعف داریم چه برسد به زلزله ای مهیب در پایتخت.
گواه این مسئله را می توان در گزارش های مختلف از زندگی مردم زلزله زده در کانکس و خانه های نیمه کاره در ورزقان، دورود سرپل ذهاب، سراوان و دیگر مناطق را مشاهده کرد که باگذشت بعضاً یک دهه از وقوع آن هنوز وضعیتشان عادی و به قبل از حادثه باز نگشته است.
اگرچه انتظار برای تغییر و آمادگی دفعی غیرعقلانی است اما باردیگر باید این هشدار را داد که زلزله تهران عواقبی جبران ناپذیر برای کل کشور به همراه خواهد داشت. جلوی زلزله را که نمی توان گرفت اما حداقل برای کاهش تلفات آن باید از الان خود را آماده کنیم.