باید برای توسعه و آینده ایران جنگید

شاید درخاورمیانه بوی باروت جنگ پیچیده باشد و آتش اختلافات زبانه کشد، اما جنگ جهانی امروز بر سر توسعه فناوری و اطلاعات است. بسیاری از کشورها به این درک رسیده اند که گزینه نظامی دیگر برای قدرت افزایی کارایی چندانی نخواهد داشت و حتی اگر سیاست های نظامی گری مد نظر باشد، باید برای قرار گرفتن در این رقابت نیز در حوزه تکنولوژی دست برتر را داشت تا بتوان به جدیدترین فناروی های روز نظامی و تسلیحاتی دست یافت.
امروز حکومت ها و حاکمان بروز دنیا درصدد جمع کردن دست و پای خود در مناطق هزینه آفرین هستند و به سیاست های تمرکز گرایانه در حوزه های مختلف اقتصادی و فرهنگی روی آورده اند. به گونه ای که تمام قدرت خود را به درون منتقل کرده اند و با پر شدن ظرف قدرت داخلی سر ریز آن را برای جلب نظر و نفوذ در دیگر کشورها استفاده می کنند.
فهم و درک این مسئله را در منطقه خاورمیانه می توان به عینه در تغییر رفتار کشورهای حاشیه خلیج فارس و ترکیه مشاهده کرد. امروز همسایگان جنوبی ما تمرکز جدی بر روی مولفه های نرم قدرت دارند و برای توسعه و گسترش آن برنامه ریزی بلند مدت نموده اند و تصویری رویایی و البته دست یافتنی برای آینده خود ترسیم نموده اند.
طی چند سال گذشته رفتار و عملکرد عربستان سعودی، قطر یا امارات را می توان نمونه بارز این تغییر رویه دید و مشاهده کرد که چگونه حکومتشان درصدد کسب وجهه جهانی و ایجاد بسترهای توسعه محور در حوزه های دیجیتال و فناوری روز دنیا هستند. چرا که به این باور رسیده اند که دنیای آینده قدرت خود را نه از ناوگان هوایی و موشکی، بلکه از سرعت بالای اطلاعات و صنایع دیجیتال کسب می کند.
به نظر می رسد قوت و پتانسیل برتری بخش ما در مقابل همسایگان بهره مندی از حضور نخبگان و دانشمندان زبده در این عرصه است که تاکنون  زمینه ساز ساخت و بومی شدن برخی از صنایع دیجیتال درکشورمان گردیده است.
اما نقطه ضعف ما در مقابل همسایگان، عدم تعامل سازنده و استاندارد با جهان می باشد. امروز کشورهایی همچون ترکیه به سبب داشتن روابط عادی و تعاملگرایی با کشورهای مختلف جهان همچون چین،سنگاپور،هند،روسیه،آمریکا کشورهای افریقایی اروپایی توانسته است از هرگوشه جهان علم و فناوری را به همراه سرمایه گذاری های مالی به کشورش وارد کند و سرعت ارتقای تکنولوژی در منطقه را به خود اختصاص دهد.
شاید گفته شود که کشورهای عربی حوزه خلیج فارس سوار بر موج ثروت نفتی شده اند و در مسیر اصلاح توسعه برآمده اند. اما کشوری همچون ترکیه، ویتنام، سنگاپور، و حتی کره جنوبی که روند توسعه را با ما آغاز کرد و بعضاً از ما عقب تر هم بودند، بدون داشتن نفت وگاز و ثروت های طبیعی، با اتکا بر مدیریت توسعه توانستند با تعامل و همکاری با دیگر کشورهای پیشرفته
قدرت افزایی کنند و در معادلات جهانی برای خود وجهه و اعتبار کسب کنند.
متأسفانه هنوز این برداشت از آینده و توسعه جهانی درکشورما جا نیفتاده است و علیرغم درک آن از سوی بسیاری از کارشناسان و اساتید دانشگاهی در حوزه های مختلف،اقدام قابل توجه ای صورت نگرفته است.
اما باید هشدار داد که به واقع درحال عقب ماندن از قطار پیشرفت جهانی هستیم. شاید درعرصه هایی از علم و دانش و فناوری در رده کشورهای برتر جهان باشیم اما رویه و جریان سازی متناسب با رشد و توسعه برای
بهره گیری از پتانسیل های خود نداریم. نتیجه این رویکرد را به عینه می توان در حضور نخبگان و دانشمندان ایرانی در حساسترین و پیشرفته ترین نهادهای علمی و پژوهشی دنیا مشاهده کرد به سبب عدم رشد ساختار توسعه کشور، اقدام به مهاجرت و تعالی خود در دیگر ممالک  نموده اند.