نا امنی در قفقاز و ضرورت های دیپلماسی ایرانی

جنگ میان جمهوری آذربایجان و ارمنستان به یکباره از حالتی منجمد به وضعیتی فعال تبدیل شده و این فرضیه را تقویت می کند که از مدت ها پیش طرفین و حامیان پشت پرده آنها درحال آماده سازی خود بوده اند. نمی توان پذیرفت که این میزان و شدت از جنگ کلاسیک با بهره گیری از توان پهپادی و توپخانه های سیار و ثابت به یکباره فعال و جاگذاری شده باشند.
متاسفانه برخی کشورهای منطقه و جریان های سیاسی درحال تبدیل کردن  جنگ قره باغ به یک کارزار نژادی و قومیتی هستند و هرچه این مسئله پر رنگ تر می شود، دسیسه های تجزیه طلبانه غرب برای منطقه قفقاز بیشتر هویدا
می گردد.
به هرحال آنچه مسلم است، ضرورت حفظ امنیت و تمامیت ارضی و منافع ملی کشورمان در این معرکه است. ایران به سبب تکثر قومیتی و حضور آذری زبان ها به عنوان بخش قابل توجهی از جمعیت کشور، در این رابطه نقش و وظیفه بسیار مهمی برعهده  دارد.
 چرا که وضعیت کنونی نه تنها به نفع هیچ یک از طرفین درگیری نیست، بلکه موجب تحلیل توان آنها و مستعد شدن منطقه قفقاز برای حضور نیروهای خارجی و مزدوران تکفیری و توریست ها
خواهد شد.
کشورمان به سبب داشتن مرزهای مشترک با هر دو کشور آذربایجان و ارمنستان، طی دهه های گذشته نقش میانجی را برای برقراری آتش بس داشته است و انصافاً نیز باید اذعان داشت که بی طرفی فعال ایران در مناقشه قره باغ توانسته است مانع از تفرقه افکنی های قومیتی در مناطق مرزی گردد.
اگر امروز شاهد تجمعاتی در برخی شهرهای کشور درحمایت از طرفین درگیر هستیم، باید هشیار بود که این مسائل می تواند سرآغازی برای نفوذ و کارشکنی دشمنان برای ایجاد تفرقه در میان قومیت های کشورمان و زمینه ساز نا امنی در مناطق مرزی
باشد.
لذا ضروریست تا دستگاه دیپلماسی کشورمان جدای از پرداختن به مراسم ترحیم امیرکویت، با توان و جدیت بیشتری بر حل و فصل مسئله قره باغ وارد موضوع شود و با درگیر کردن مجامع
بین المللی و کشورهای منطقه، زمینه آتش بس و گفتگوی طرفین را
فراهم کنند.
مسلماً ادامه درگیری و افزایش شدت تلفات برای طرفین، امکان دست کشیدن از جنگ را کمتر خواهد کرد و هرچه میزان این زد و خورد طولانی تر شود، به همان نسبت خطر و آفات بیشتری را برای منطقه به دنبال خواهد داشت.

hamidasgari2020@yahoo.com