سکوهای فرهنگ ساز را بشناسیم

روز پنجشنبه ۳ شهریور ۱۴۰۱ را باید به خاطر بسپاریم، روزی که دختران ایرانی توانستند اولین بازی باشگاهی را در ورزشگاه آزادی مشاهده کنند. حضوری که معلوم‌ نیست چه سرنوشتی داشته باشد و آیا ادامه دار خواهد بود یا دیگر تکرار نخواهد شد.
اینکه چه کسانی و با چه هدفی این تصمیمی معقول را گرفتند خیلی مهم نیست اما اثرات این اقدام بسیار مهم و قابل تأمل است.
اقدامی که راهگشای بن بستی به بلندای نادیده گرفتن حقوق و آرزوی جوانانی بود که بعضا تا پشت درب ورزشگاه ها می آمدند و یا حاضر
می شدند در لباس و گریم مردانه خود را قاطی دیگر تماشاگران وارد ورزشگاه کنند.
آنچه که بارها با قلم نوشته بودیم دیروز نمود پیدا کرد و دیدیم هیچ حادثه و اتفاق ناهنجاری رخ نداد و به گفته وزیر وزرش دختران حاضر در ورزشگاه شعارهای خوبی می دادند و انرژی خوبی داشتند.
اساسا این رویکردهای تابو شکن اثبات کننده نظریاتی است که معتقد است حضور زنان موجب آسیب اخلاقی در امور اجتماعی نمی شود.
درحالی که رشد آگاهی و سطح اخلاق اجتماعی جوانان امروز تا
به حدی رشد کرده که به خود کنترلی رفتاری رسیده اند. رویکردی که سازنده و ترویج کننده فرهنگی موثر در جهت اصلاح ناهنجاری ها خواهد بود.
به گفته بسیاری از تماشاگران مرد، هرگاه خانم ها در ورزشگاه حضور دارند دیگر تماشاگران به حرمت حضور آنها در رفتار و گفتار و حتی انتخاب شعارها دقت و رعایت بیشتری دارند.
ضمن اینکه حضور زنان در ورزشگاه در بازی های تیم ملی والیبال کشورمان آزمایشی موفق در جهت هم نشینی فیزیکی و اخلاقی تماشاگران زن و مرد بود و دیدیم که در اوج هیجان لحظه ای والیبال هم اتفاقی رخ نداد و عده ای زن و مرد جوان با تخلیه انرژی و هیجان خود در میدان ورزش با حالی خوب به نزد خانواده های خود بازمی گردند.
از سوی دیگر این حضور زنان در ورزشگاه به نوعی در راستای افزایش اعتماد بنفس زنان در عرصه اجتماعی است. اگر پذیرفته ایم که زنان نیمی از سرمایه اجتماعی کشور را تشکیل می دهند باید قدرت و توان خودباوری را برای آنها قابل دستیابی نمود. منع و ایجاد محدودیت در مسائلی که جزو حقوق آنهاست عملا موجب سرخوردگی در زنان خواهد شد.
ورود زنان به ورزشگاه و نشستن آنها روی سکوهای ورزشگاه آزادی می تواند سرآغاز ورود دولت و رویکرد حکومت نسبت به دیگر مسائل مورد خواست زنان باشد.
امروز به گفته بسیاری از آسیب شناسان اجتماعی جامعه ما دچار
انرژی های نهفته بسیاری درون خود هستند که زمینه تخلیه آن را فراهم نکرده ایم. این انرژی های تخلیه نشده موجب آسیب های بسیاری در فرد و اجتماع می گردد. عدم تخلیه این انرژی در مسیر درست باعث انحراف و صرف آن در مسیرهای بعضا انحرافی می گردد. افتادن در دام اعتیادهای هیجانی و گرایش جوانان به مخدرهای محرک مصداق عینی نادیده گرفتن نیاز جوانان به تخلیه انرژی و هیجان درونی است.
ورزش یکی از راهکارهای سالم در جهت دهی به هیجان جوانان
می باشد، چه ورزش بکنند و چه پیکارهای ورزشی را تماشا کنند. اما
بی توجهی به این موضوع بسیاری از علاقه مندان در حوزه ورزش را از مسیر خارج کرده است.
این نادیده انگاری در ورزش زنان نیز کاملا مشهود است. زنان ورزشکاران و قهرمانان ورزشی کشور از اینکه حتی مسابقاتشان از رسانه ها پخش
 نمی شود و حتی با کسب مقام و مدال کسی به آنها توجه نمی کنند دچار افسردگی و سرخوردگی می شوند و نتیجه آن می شود که بعضا در اردوهای خارجی دیگر به کشور باز نمی گردند و به در راستای  ادامه زندگی ورزشی خود در خارج از کشور تصمیمی تلخ می گیرند.
حضور زنان در ورزشگاه مصداق عینی دیده شدن زنان و دختران در عرصه اجتماعی می باشد. اعتماد به نفس خاصیت دیده شدن است و با این حرکت فرهنگ مشارکت زنان در عرصه های محدودیت زای دیگر اجتماعی نیز فراهم خواهد شد.
اما کلام آخر را باید در حمایت از دست اندکاران و تصمیم گیران این اقدام مفید روا داشت. باید از آنها حمایت کرد و به آنها بیان داشت که در این مسیر راهگشا قطعا با برخی فشارها و برخوردهای نامناسب مواجه خواهند شد. اما واقعیت این است که عقلانیت و صلابت تصمیم گیری امروز آنها آسایش و رفاه اجتماعی و اخلاقی را برای نسل امروز و فردای کشور میسر خواهد کرد.
چه بسیاری افرادی که امروز در حسرت عمر رفته افسوس می خورند و با دیدن دختران جوان در ورزشگاه ها آرزوی محقق نشده خود در روزگار گذشته را مرور می کنند. باید این حسرت ها را برای جوانان به حداقل رساند که برای تحقق آن مسیر مهاجرت و یا انحرافات اخلاقی و اجتماعی را انتخاب کنند.