توافق بی اثر همان تحریم های موثر است

از آنجایی که همچنان خبری از پاسخ های رد و بدل شده میان ایران آمریکا در مورد مسئله هسته ای اطلاعی در دست نیست اما برخی رسانه های خارجی درمورد برخی بندهای آن اطلاعاتی را داده اند و در داخل کشور نیز تفاسیر مختلفی از سوی رسانه منتشر گردیده است.
البته در این واکنش های رسانه ای اکثر رسانه ها اعم از اصولگرایان و اصلاح طلبان بر انجام توافق تاکید دارند و آن برای گشایش های اقتصادی ضروری می دانند.
اما مسئله اصلی در این زمینه حفظ و جایگاه عقلانیت در مورد تفسیرها و تصمیم هاست. هرچند که به حسن نیت مذاکره کنندگان باور داریم، اما فشارهای رسانه ای اعم از تخریب ها و تشویق ها نقش خود را در سرنوشت برجام ایفا خواهند کرد و حداقل خنثی نخواهند بود.
درحالی که مسئله اصلی کشور در این برهه زمانی باید منافع ملی و تصمیم گیری برپایه آن باشد. اگر به حمایت و اصرار و فشارهای سیاسی و رسانه ای تصمیمی احساسی و غیرمعقول اتخاذ گردد عواقبش برای ملت بسیار سنگین خواهد بود.
 مراد از طرح این مطلب مخالفت و یا مانع تراشی برای برجام نیست، چرا که همواره معتقدیم مذاکره و گفتگو در هر مقطع و منزلتی بهترین گزینه است.
اما نگرانی از فشارهایی است که می تواند کشور را در مسیری اشتباه قرار دهد. چرا که مذاکره بدون دستیابی به اهداف مورد نظرهیچ تأثیری در روند بهبود مشکلات کشور و تأمین منافع ملی نخواهد داشت.
باید باور داشته باشیم که تجربه قبلی و تلخ ما درمورد برجام حادثه ای اتفاقی نبوده و هربار و هرزمان می تواند مجدد تکرار شود.
لذا تن دادن به توافقی که از سرفشارهای داخلی و خارجی باشد عملاً مصداق توافقی بی اثر و تحقق مجدد تحریم های موثر خواهد بود.
 توافق زمانی قابل قبول و موثر خواهد بود که بتواند بندهای بسته شده به دست و پای اقتصاد را پاره کند، نه اینکه برای مدتی آن را شل کنند و پس از مدتی مجدد آن را محکم کنند!.
مسلماً هرمذاکره ای بهتر از مذاکره نکردن است، اما هر توافقی قابل پذیرش نخواهد بود و باید براساس اصول منافع ملی کشور باشد.
دربرخی تفسیرهای داخلی گفته می شود که ایران توافق فعلی را بپذیرد و برجام جدید را پله ای برای حرکت به سمت رفع اختلافات بعدی نماید. اما به دور از هرگونه خود فریبی باید اذعان داشت که پذیرش توافقی متزلزل و بی پشتوانه همچون پلکانی سست و شکسته است که هر لحظه ممکن است فرو بریزد و سقوط و آسیبی سخت تر را به دنبال داشته
باشد.
اثربخشی توافق باید ملموس باشد و صرفاً آوردن آن روی کاغذ تأثیری در رفع مشکلات کشور نخواهد داشت. قدم برداشتن در مسیر رفع اختلافات باید زمانی صورت گیرد که طرفین عزمی برای این موضوع داشته باشند.
پذیرش یک امر نامشخص به امید رفع شدن مشکلات آتی به منزله خودفریبی است و اساساً باید برای رفع این اختلافات به صورت مشخص و تیتر وار اقدام کرد و هربار موضوعی را پیش بکشیم و درموردش
چانه زنی کنیم .