چالش‌های جدی کرونایی که نیاز به همدلی فرهنگی دارند

سیستم پزشکی و درمان ما، در دوران بحرانی شیوع کروناویروس، با دو چالش جدی مواجه است که هرچه زودتر باید به این دو مسئله و معضل رسیدگی شود.اولین چالش؛ به‌ویژه در استان‌ها و مناطق محروم، ننگ و عار دانستن ابتلا به این بیماری است، شاید به این دلیل که مبتلایان به این بیماری باید برای مدتی در قرنطینه و دور از دیگران بمانند و آنانی هم که به دلیل این بیماری فوت می‌کنند، تحت شرایط خاصی، تدفین می‌شوند. طبعا در استان‌ها و مناطق محروم که سواد و اطلاعات مردم در این زمینه کمتر است؛ نوعی نگاه ویژه، نگاهی شبیه به بیماری ایدز در آغاز شیوعش، اتفاق افتاده است. مردم چنین مناطقی و حتی در مناطق دیگر، دچار این تفکر غلط هستند که اگر به این مبتلا شوند، از جامعه و خانواده و نزدیکان خود رانده خواهند شد و البته عملا نیز چنین می‌شود؛ آنان ناچارند از مردم دور شوند تا این بیماری را به دیگران انتقال ندهند، اما همین مسئله و ترس از برچسب خوردن و طرد اجتماعی موجب شده، برخی از مبتلایان به این بیماری، بیماری خود را پنهان کنند و موجب گسترش شیوع آن شوند.در این مورد لازم است حتما استانداران و کادردرمان به کمک نیروهای فرهنگی، در برابر چنین چالش جدی همدلانه رفتار کرده و اطلاعات لازم را به مردم بدهند.
مورد دیگر، که به اندازه مورد نخست، چالش‌برانگیز شده، عدم مراجعه دیگر افراد مبتلا به بیماری‌های خطرناک دیگر به بیمارستان، درمانگاه و مطب است؛ افرادی که به بیماری‌های خطرناک غیرکرونایی مانند بیماری‌های قلبی، سرطانی، تنفسی، کلیوی و ... مبتلایند اما از ترس ابتلا به کرونا، مراجعه به پزشک و ادامه درمان خود را قطع کرده‌اند و همین امر موجب افزایش تلفات در بین این بیماران شده است، حتی بیمارانی که به عمل‌های فوری نیاز دارند، حاضر نیستند به بیمارستان مراجعه کنند.
مسئولان ذیربط به هر ترتیبی که شده باید برای چنین معضلی چاره‌ای بیندیشند؛ چرا که در حالی‌که اغلب بیمارستان‌های کشور درگیر مبتلایان و بستری‌های کووید19 هستند، طبیعی است که دیگر بیماران ترجیح بدهند درمان خود را به تاخیر بیندازند و این تاخیر معمولا به ضرر خود آنان تمام می‌شود؛ این‌هم چالشی است که به هرحال کادر وسیستم درمان کشور ما با آن مواجه است و باید به نحوی به این بیماران اطمینان داده شود که رسیدگی به آنان در فضای امن صورت می‌گیرد و نیازی به این همه استرس و ترسی که سیستم ایمنی بدن آنان را تضعیف می‌کند، نیست. اما البته با یک نگاه به اکثر بیمارستان‌های کشور، متوجه می‌شویم که تقریبا اکثر تخت‌ها و کادر درمان درگیر بیماران کرونایی هستند و بسیار طبیعی است که بیماران دیگر از مراجعه به بیمارستان سرباز زنند، به نظر می‌رسد لازم است یکی دو مرکز بهداشتی خاص در هر استان برای رسیدگی به وضعیت و ادامه درمان این نوع بیماران در نظر گرفته شود و البته چنین درخواستی، درحالی‌که برای مبتلایان به کرونا تخت خالی و کادر درمان به اندازه کافی وجود ندارد، تا حدودی دور از واقعیت است. بیماران غیرکرونایی، این روزها با ریسک‌های زیادی در رابطه با بیماری خود مواجه‌اند، که باید به هر ترتیبی که شده توسط کارشناسان پزشکی و کادر درمان، چاره‌ای برای آنان اندیشیده شود. هر دو مورد این چالش‌ها چه در کوتاه مدت و چه در طولانی مدت، هزینه‌های سنگین اقتصادی و اجتماعی برای کشور در پی دارد.