در مواجهه کودکان با مرگ عزیزان، صادق باشیم

یکی از سخت ترین وظایفی که گاهی بزرگترها، به ویژه والدین، ناچار از انجام آن هستند، اطلاع دادن مرگ یک عزیز به عضو کوچک خانواده است. والدین و اغلب بزرگ ترها در مورد این مسئله ترس ها و شک و تردیدهایی دارند. آن ها در بسیاری از مواقع ترجیح می دهند در این باره با کودکان سکوت کنند. و گاهی آنان را فضای سوگواری دور نگه می دارند تا زمان بگذرد، به این ترتیب یا منتظر می مانند خود کودک رفته رفته متوجه ماجرا شود، یا تلاش می کنند در این مورد از دیگران کمک بگیرند. اما در نهایت اینگونه باید با کودکان در باره مرگ عزیزان صحبت کنیم؟
هنگام صحبت درباره مرگ، با کودکان، از استعاره‌های غیرواقع بینانه برای کودک استفاده نکنیم؛ هنگام فوت یک عزیز باید صادقانه  و واقع بینانه به کودک توضیح دهیم که فرد فوت شده دیگر باز نمی‌گردد و از به کار بردن جملات و اصطلاحاتی مانند «به خواب رفته»، «مسافرت رفته»،
«رفته پیش خدا» و... خودداری کنیم.
هنگامی که به کودک می‌گوییم فرد متوفی به خواب رفته، ممکن است کودک دچار اضطراب، نگرانی، اختلال در خواب و وحشت بیدار نشدن سایر عزیزان به هنگام خوابیدن شود و این اختلالات در وجودش نهادینه شود. از سوی دیگر با بیان این‌که متوفی به مسافرت رفته است، کودک دائما منتظر بازگشت عزیز است.
درک مرگ برای کودکان ۳ تا ۵ سال سخت‌تر است.تشبیه سازی، درک ماهیت مرگ را برای آنان آسان می‌کند. بازه زمانی تقریبی سوگ معمولا بین ۶ تا ۱۲ ماه و در برخی موارد ۲۴ ماه است و معمولا افراد بین ۶ تا ۱۲ ماه بازسازی و بهزیستی لازم را به‌دست می‌آورند اما نکته مهم این است که اغلب کودکان در چنین شرایطی راجع به احساسات و افکار خود صحبت نمی‌کنند، از این رو لازم است والدین و یا اطرافیان کودک به او اجازه صحبت کردن را بدهند.
پسران مشکلات را برون‌سازی می‌کنند و دختران درون‌سازی؛ کودکان در هنگام فوت یک عزیز می‌توانند خلق و خوی و رفتارهایی نظیر افسردگی، اضطراب، پرخاشگری، افزایش هیجان خشم، چسبیدن بیش از اندازه به سایر عزیزان به‌جای مانده، از دست دادن انگیزه برای فعالیت‌هایی مانند ورزش و درس خواندن، عدم تمرکز، افزایش خیال‌بافی، کاهش حافظه و اشتها، احساس طرد شدگی و... از خود بروز دهند که در چنین شرایطی لازم است اطرافیان با حمایت، مراقبت و همدلی نگرانی از طردشدگی در کودک را کاهش دهند.