ماجرای همراه داشتن کارت ملی و داستان ناتمام زیرساخت‌هایی که نیست

بیش از یک هفته است که مسئولان مختلف از مردم می‌خواهند برای سفرهای برون‌شهری و حتی برای سفرهای درون‌شهری، کارت ملی خود را به همراه داشته باشند تا با وصل به سامانه مرکزی که اطلاعات مبتلایان به کووید19، در آن ثبت شده، مشخص شود که می‌توانند سفر کنند یا نه.
در این مورد هیاهو چنان بالا گرفت که برخی مسئولان گفتند در کسری از ثانیه- آن‌هم با سرعت معلوم‌الحال اینترنت در کشور!- شناسایی کرونا مثبت‌ها از طریق کارت ملی امکان‌پذیر است. در این رابطه سخنگوی وزارت بهداشت گفته:«آزمایش مثبت کرونای افراد مبتلا، در بانک اطلاعاتی وزارت بهداشت جمع‌آوری می‌شود. ماموران انتظامات با استفاده از اپلیکیشن ماسک، بارکد کارت ملی مراجعان را اسکن کنند و در کمتر از یک ثانیه وضعیت قرنطینه یا عدم قرنطینه فرد نمایش داده می‌شود.» اما این‌همه در حالی است که حدود ده میلیون ایرانی، اصلا کارت ملی ندارند، چون
مواد اولیه این کارت باید از خارج وارد شود و هنوز این امکان فراهم نشده. در عین حال، آیا از همه مردم تست کروناویروس گرفته و در این سامانه ثبت شده است و این روند همچنان ادامه دارد؟ یعنی در حال حاضر در آن سامانه اطلاعات بیماری 80 و اندی میلیون ایرانی به‌طور کامل ثبت و ضبط شده؟ آیا این تست‌گیری‌ها مدام به‌روز می‌شوند؟ چون ممکن است در فاصله بین تست گرفتن از فردی تا رسیدن زمان سفر او، حتی با فاصله یک روز، این فرد به کووید19 مبتلا بشود.
هنوزآژانس‌های مسافرتی و هتل‌ها، با گذشت این مدت، که قرار بود سامانه در کسری از ثانیه اطلاعات را بدهد، همچنان به سامانه وزارت بهداشت دسترسی ندارند و نمی‌توانند وضعیت مسافران مبتلا به کرونا را استعلام کنند.
بیائید بپذیریم که چنین سامانه‌هایی که نیاز مبرم به اینترنت پرسرعت و هماهنگی و پیوستگی دستگاه‌های قانونگذار و اجرایی و درمانی و ارتباطاتی مختلف را می‌طلبند، هنوز نمی‌توانند آنچنان که باید پاسخگو باشند؛ پس هیاهوی بسیار برای چه؟ هنوز فرزندان این کشور در برخی مناطق محروم و حتی غیرمحروم، ناچارند برای دستیابی به اینترنت و استفاده از شبکه شاد، در چنین هوای سردی از پشت بام‌ها، تپه‌ها و کوه‌هابالا بروند و دچار مشکلات فراوانی هستند. بماند که برخی از این فرزندان هنوز دستگاه‌های لازم برای استفاده از شبکه شاد را هم ندارند.
با توجه به سرعت اینترنت در کشور، با توجه به بدون کارت ملی بودن ده میلیون نفر، با توجه به این‌که امکان گرفتن تست از 80 میلیون ایرانی وثبت آن در سامانه وجود ندارد، باید بپذیریم که برای ایجاد هر سامانه‌ای نیازمند توجه و آگاهی از موجود بودن و یانحوه کیفیت زیرساخت‌های از پیش موجود و داشتن پتانسیل‌های خاص تکنولوژیک هستیم، با چنین احوالی، چرا متوسل به ادعاهای کسری از ثانیه‌ای شده و به مردم وعده‌هایی می‌دهیم که در بسترهای ناموجود، عملی نیستند. وعده دادن، یعنی انتظار ایجاد کردن، و وقتی انتظار ایجاده شده، پاسخ درخور نمی‌گیرد، جو اعتماد مردم خدشه‌دار می‌شود و فضای نامطلوبی در میان سرمایه اجتماعی کشور به وجود می‌آید.
مسئله این است احتمالا این برخی مسئولانی که وعده‌های کسری از ثانیه‌ای می‌دهند از چگونگی ساختار سامانه‌سازی و سرعت اینترنت و کارت ملی و تست‌گیری در کشور خبر ندارند، و چه خوب است اگر پیش از هرتصمیمی که روی کاغذ گرفته می‌شود؛ در حول‌وحوش آن تحقیقات و مشورت‌های لازم انجام شود تا روح و روان و اعتماد  مردم، چنین خدشه‌دار نشود؛ ملت ما مدت‌هاست در حال تحمل استرس‌های مختلف هستند و طبعا یک جامعه سالم نیازمند سرمایه اجتماعی سالم هم از نظر جسمی و هم از نظر روانی است تا بتواند کارکرد مناسب خود را در عرصه‌های مختلف، ایفا کند.