هفدهمین کنفرانس بین المللی مدیریت برگزار شد

هفدهمین کنفرانس بین المللی مدیریت با همکاری و مشارکت اندیشمندان، صاحب‌نظران و متخصصین حوزه‌های متنوع علوم مدیریت کشور در شرایط ویژه کرونا به‌صورت حضوری(محدود) و غیرحضوری(مجازی) توسط دانشکده مدیریت و حسابداری دانشگاه شهید بهشتی و انجمن علوم مدیریت ایران برگزار شد.
به گزارش آفرینش، یکی از سخنرانان این همایش دکتر جاسبی بود که طی سخنانی گفت: با سلام به همه شرکت‌کنندگان در این کنفرانس و آروزی موفقیت برای همه عزیزان حاضر در این هفدهمین کنفرانس بین‌المللی مدیریت. بنا به درخواست عزیزان من چند دقیقه‌ای تنها یک نکته از تجربیات خود را در رابطه با مدیریت به‌خصوص در حوزه علوم انسانی مطرح می‌کنم.
البته نکات مهمی در طول 30سال تجربه حضور در دانشگاه آزاد اسلامی و 40 سال تجربه در نهادهای مختلف مثل جامعه اسلامی دانشگاهیان، حزب جمهوری اسلامی، اتحادیه دانشگاه‎های
جهان اسلام، انجمن بین‎المللی دانشگاه‎ها و... که من مسئولیت‎های خطیری در آن‌ها برعهده داشتم، تجربیاتی به دست آورده‌ام که  در آینده در کتابی منتشر خواهد شد و در اختیار همه عزیزان قرار خواهد گرفت.
در این‌جا فقط به یک نکته از تجربیاتم اشاره می‌کنم؛ و آن نحوه انتخاب مدیران و مسئولین است که گاهی برخی افراد، در این زمینه دچار اشتباه می‎شوند؛ اشتباهی که دامن‌گیر اکثر مدیران ما می‌شود.
این اشتباه از آنجا ناشی می‌شود که ما به جای جست‌وجو در میان افرادی که نسبت به آن‌ها شناخت و آگاهی داریم،  سراغ افرادی می‎رویم که از آن‌ها اطلاعاتی نداریم و آنان در حقیقت در حوزه ناشناخته‌ها، ناآگاهی‌ها و جهل ما قرار دارند.
گاها افرادی را برای مسئولیت‌هایی به ما پیشنهاد می‌کنند که در میان آن‌ها افرادی هستند که ما آن‎ها را می‎شناسیم و نقاط ضعف و قوت آن‌ها را می‌دانیم.
اما افرادی هم هستند که ما آن‌ها را نمی‌شناسیم وهیچ اطلاعی در مورد نقطه ضعف آن‌ها نداریم، پس بلافاصله ذهن ما به سمت افرادی می‌رود که که از آنان نقطه ضعفی نداریم، چون آنان را دقیقا نمی‌شناسیم.
به طورطبیعی انسان تمایل دارد به سمت حوزه‌های ناشناخته برود، اما این روش یک دام و اشتباه است؛ به ویژه در انتخاب مدیران و مسئولان است.
برای جلوگیری از افتادن در این دام، اولا بایستی در انتخاب مدیران و مسئولین دنبال ایده‌آل‌ها، مطلق‌ها و بهینه‌ها نباشیم. به دنبال کسانی نباشیم که هیچ نقطه ضعفی ندارند.
چرا که همه انسان‌ها بالاخره نقاط ضعف و قوتی دارند؛ چرا که اگر به دنبال این خصوصیت باشیم، طبعا ذهن ما به سمت آنهایی می‌رود که هیچ نقطه ضعفی از آنان نداریم در واقع در همان حوزه ناشناخته‌ها و
نا آگاهی‌های ما قرار دارند. و این باعث می‎شود افرادی که ما نسبت به آن‎ها شناخت داریم کنار گذاشته شوند.
دوم اینکه ما برای انتخاب مدیران بایستی از یک روش علمی استفاده کنیم یعنی اطلاعات و آگاهی‌هایی را که از آن‌ها داریم،؛ تجزیه و تحلیل و سپس جمع‌بندی کنیم و در نهایت کسانی را که بهتر هستند انتخاب کنیم.
اما وقتی به سمت بهینه‌ها، مطلق‌ها و ایده آل‌ها می‌رویم، تبدیل می‌شویم به کسی که خودزنی می‌کند؛ یعنی حوزه‌های افرادی که ما نسبت به آن‌ها شناخت داریم را نادیده می گیریم، وارد حوزه ای می شویم که هیچ شناختی از آنها نداریم چون هیچ نقطه ضعفی از آنها سراغ نداریم و قطعا دچاراشتباه خواهیم شد.
این یکی از خسارت‌هایی است که در طول 40 سال گذشته، بر کشور و مدیریت‌های ما وارد کرده است.
من امیدوارم که با ذکر این نکته همواره برای انتخاب مدیرانمان مطلق گرایی نکنیم به صورت نسبی مسائل را بررسی کنیم و حتما از اطلاعات موجود استفاده کنیم، دست به خودزنی نزنیم و سعی کنیم از میان آن افراد ، فردی را انتخاب کنیم.پس اگر افرادی را به ما معرفی کردند که آنان را نمی‌شناسیم،  قبل از ورود به حوزه آنان و انتخاب‌شان، اطلاعات لازم را کسب کرده و آگاهی‌های خود را نسبت به آن‌ها افزایش داده و بعد به انتخاب آن‌ها مبادرت بورزیم. امیدوارم که این نکته مهم مورد توجه مدیران قرار بگیرد.