مازوت؛ متهم رديف اول آلودگي هواي تهران

مدتي است آلودگي هوا در شهر تهران، نفس مردم شهر را تنگ كرده است. از آغاز پائيز مدام از سوي مقام‌هاي بهداشتي، به سالمندان و افراد مبتلا به بيماري‌هاي زمينه‌اي، توصيه مي‌شود كه از خانه خارج نشوند. ادامه روند آلودگي هواي شهر، حتي صداي شوراي شهر تهران را هم درآورده است و در نهايت به گفته عضو هیات رئیسه شورای اسلامی شهر تهران، اين «مازوت» است كه با سوختنش، نفس شهر را تنگ كرده است:
«چون ظرفیت پالایشگاه‌ها از مازوت پر شده و به‌واسطه تحریم‌های بین‌المللی کسی خریدارشان نیست، مجبورهستیم به این موضوع تن بدهیم که این مازوت‌ها را در شهرها بسوزانند.» اما همين عضو هيات رئيسه شوراي شهر تهران، كه اعتراف مي‌كند نمي‌دانند با مازوت اضافه‌اي كه روي دست مانده چه كنند جز سوزاندن آن، اذعان مي‌كند كه اين آلايندگي هوا تحت تاثير مازوت، بر ميزان مرگ‌ومیر ناشی از کرونا تا 6 برابر افزوده است. مازوت يا نفت كوره، باقیمانده غيرمفیدي است كه برای گرم کردن آن سیستم گرمایشی خاصی مورد نیاز است و در هنگام احتراق مقادیر بسیار بالای آلاینده‎اي مانند سولفوراكسيد توليد مي‌كند.
مازوت، گاهي برای گرمایش خانه و مراکز تجارتی و صنعتی به کار برده شده و گاهي کامیون‌ها، کشتی‌ها و بعضی از خوردو‌ها و حتي برخي نانوايي‌ها، از آن به‌عنوان سوخت استفاده مي‌كنند. اين سوختِ بسیارآلوده‌کننده معمولا به‌عنوان سوخت پشتیبان برای اوج‌گیری نیروگاه‌ها در مواردی کمبود گاز طبیعی، استفاده می‌شود.
اما نكته جالب اين است كه حتي اعضاي شوراي شهر نيز، به‌جاي اعتراض در مورد افزايش مصرف اين ماده آسيب‌زننده به سلامت مردم، تنها به اين اشاره مي‌كنند كه چون روي دست‌مان مانده بايد استفاده شود، مثلي هست كه مي‌گويد فرد خسيس، غذاي مانده‌اش را مي‌خورد و دور نمي‌اندازد چون معتقد است به‌جاي اين‌كه مالم خراب شود، بهتر است جانم خراب شود! حالا حكايت شهر ما با اين هواي آلوده و افزايش انواع بيماري‌هاست و ناچاري مسئولان در برابراستفاده مفرط از مازوت روي دست مانده.