ایران؛ رتبه دوم در میان ۱۰ کشور با کمترین درآمد سرانه

جای هیچ مناقشه و چون‌وچرایی نیست که سرانه دستمزد و درآمد سالیانه در کشور ما با توجه به تورم و گرانی روزبه‌روز، بسیار پائین‌تر از میزان حداقل دستمزد در جهان است. طبق تعریف، حداقل دستمزد کمترین اجرتی است که کارفرمایان باید به‌طور قانونی بپردازند.
تعیین حداقل دستمزد یکی از سیاست‌های مهم در رابطه با بازار کار است که برای حمایت از نیروی کار، حفظ و ارتقای قدرت خرید و
 رفاه زندگی شاغلان اتخاذ می‌شود. پرداخت حداقل دستمزد، به این معناست که فرد با آن می‌تواند استاندارد زندگی خود را افزایش داده و درگیر فقر و نابرابری نشود که طبعا این امردر نهایت منجر به افزایش بهره‌وری نیروی کار خواهد شد. اما در حال حاضر و با توجه به وضعیت اقتصادی کشور، نرخ بیکاری و رقابت برای یافتن کار بالاست و همین مسئله موجب شده بیکاران به ناچار با تقبل حقوق اندک وارد بازار کار شوند، معضلی که در نهایت به گسترش فقر می‌انجامد.
براساس گزارش سایت pitalist nomadca ایران در بین 10 کشور با کمترین حداقل دستمزدها در دنیا، در رتبه دوم بعد از ونزوئلا قرار دارد. نکته جالب توجه این است که در میان این ده کشور، دو کشور جنگ‌زده سوریه و عراق، حضور ندارند.
در واقع، وقتی از چنین رتبه‌ای درباره کشور خود سخن می‌گوئیم که مسئولان مختلف کشور ما همواره نسبت به رعایت کرامت انسانیِ شهروندان ایرانی، حساسیت نشان داده و در تلاش هستند این کرامت در سرتاسر دنیا حفظ شود. اما نکته مهم این است که به عمل کار برآید و
در عمل، انسانِ ایرانی، هنوز با کرامتی که شایسته آن است، فاصله دارد. درست است که ارزش کرامت انسانی تنها با پول سنجیده نمی‌شود اما دولت‌ها احترام خود به سرمایه اجتماعی خویش را با تأمین حداقلی زندگی آنان نشان می‌دهند. و این تأمین حداقلی، حداقل تقاضای مردم ما در
چنین شرایط بحرانی خاص است.