نيروي كار فرد زنداني هم ارزش ويژه خود را دارد

مدت‌هاست است كه برسر در هيچكدام از زندان‌هاي كشور ما، نوشته نشده است «زندان»، بلكه معمولا براي اين مكان‌ها از اصطلاح «ندامتگاه» يا «مركز بازپروري» استفاده مي‌شود، چرا كه نوع تربيت و محيط و شرايط است كه گاهي موجب مي‌شود فردي نتواند در مسير درست قرار گيرد و به‌همين دليل مرتكب ناهنجاري‌هاي رفتاري شده و به‌ناچار وارد زندان مي‌شود؛ پس اساسا زندان، نه جايي صرفا براي حبس فيزيكي و دورنگه‌داشتن مجرم از جامعه، بلكه جايي است براي بازپروري، آموزش‌هاي مناسب اخلاقي و حتي رشد فكري و آموختن برخي توانايي‌هاي فني و حرفه‌اي، براي زماني‌كه اگر فرد از ندامتگاه بيرون آمد، براي گذران آبرومندانه زندگي خود، حرفه‌اي بلد باشد تا روزگارش را بگذراند. بنابراين، زنداني اگرچه زماني جرمي مرتكب شده كه او را به كنج ندامتگاه كشانده، اما اين بدان معنا نيست كه مسئولان جامعه از چنين فردي نااميد شده او را به‌حال خود رها كنند، او مي‌تواند از فرصت ندامتگاه براي بازپروري خود استفاده كند.
خبر تازه اين‌كه رئيس سازمان زندان‌های ایران، زندانیان را نیروی کار «ارزان قیمت» خوانده و گفته بخش خصوصی مي‌تواند از این نیروی کار استفاده کند. درست است كه زنداني به هرحال به‌عنوان نيروي انساني، ازتوان و استعداد وي به‌طور مناسب استفاده شود؛ اما بهتر آن است كه به‌عنوان نيروي كار، ارزش پولي كارش به او پرداخت گردد.
قبول داريم كه ممكن است درپشت چنين پيشنهادي، مسئله طرح‌های اشتغال‌زایی براي زندانيان مطرح باشد، اما ارزش نيروي كار آنان، نبايد چون زنداني هستند، ارزان محاسبه شود، چرا كه طبق شرع وعرف ما، ملاك و معيار«حال» مردم است و نبايد براساس گذشته‌ خود، مورد قضاوت قرار گيرند.