«۱۴۰۰» پلی برای امید مردم

آدمی به امید زنده است و این نگاه به فرداست که بشر را از کوران مشکلات رهانده و تلاشش را برای ادامه راه دوچندان ساخته است. اینکه بعد از هرسختی و تلاش طاقت فرسا گشایش و آسانی فراخواهد رسید، مولفه ای است که چه به لحاظ تجربی و چه به لحاظ معنوی، برای تمام انسان ها الگویی ساخته تا هیچگاه امید خود را از دست ندهند.
کرونا تنها یکی از آزمون های سخت بشری بوده که در سال گذشته بیشترین آسیب و تلفات را رقم زد.اما این تلاش و همت جامعه علمی بود که به طور مسمتر در آزمایشگاه ها و مراکز علمی توان خود را بر تولید واکسن قرار دادند تا بتوانند باردیگر جامعه جهانی را در این آزمون پیروز نمایند.
شاید گفته شود این حرف ها شعاری است!. اما واقعیت این است که ما در سیستم مدیریتی و ساختار اجرایی کشورمان دچار مشکل هستیم، وگرنه هر کار و تلاشی نتیجه و حاصل خود را خواهد داشت. نکته دیگر اینکه ما در دوره ای که دنیا با سرعت جت درحال حرکت و تبادل اطلاعات است، همچنان می خواهیم با پای پیاده طی طریق کنیم.خب مسلماً هرچقدر هم با این مدل تلاش کنیم،حاصل چندانی به دست نخواهیم آورد. نمی توان از پیکان توقع سرعت مرسدس بنز داشت!
اما با تمام این اوصاف آنچه همچنان آدمی را در سخت ترین شرایط زنده و پایدار نگه می دارد، امید است. این امید در بین مردم ما منعکس کننده توقعات زیادی نیست. مردم ایران از حاکمان و دولتمردان فرصت یک زندگی عادی را می خواهند.
اینکه سریعتر واکسن چه از خارج و چه در داخل تهیه شود تا عزیزانشان را از دست ندهند. اینکه مدیریت اقتصاد به گونه ای باشد که ثروت کشور به جیب عده ای خاص نرود و فاصله طبقاتی و بی عدالتی کاهش یابد. اینکه پدران و سرپرست های خانوار شرمنده خانواده نباشند و هیچ بچه ای به خاطر سیرکردن شکمش مجبور به کار نشود...
مردم ما همچنان امید دارند که این قطار از ریل خارج شده به مسیر بازخواهد گشت. چرا که می دانند و می بینند که هنوز دلسوزانی از جنس مردم در بدنه انقلاب حضور دارند تا مصالح کشور را به مصالح فردی و گروهی اولویت ندهند. قدر مسلماً اگر این کورسوی امید به ناامیدی مبدل شود و هرشخص و گروهی بخواهد برای خود مسیری را انتخاب کند و به صورت فردی حرکت نمایند، دیگر خبری از شور و مشارکت عمومی نخواهد بود و آرمان ها و ارزش هایی که به خاطرش سال ها خون دل خوردیم از دست خواهد رفت.
با این حال هنوز در دل مردم این امید هست که "سال 1400" ، سال تغییراتی خواهد بود که از حیث سیاست خارجی و داخلی گشایش هایی را مشاهده خواهیم کرد. هیچکس دوست ندارد اتفاقات و حوادث تلخ سال 1399 را در خاطر مرور کند، اما ضرورت دارد تا مسئولان کشور بیش از هرکسی این کار را انجام دهند و با نگاه اتفاقات سال گذشته برای سال 1400 برنامه ریزی کنند. بدون تعارف باید اذعان داشت که دیگر مردم تاب و تحمل فشارهای معیشتی بی سابقه سال 1399 را ندارند و اگرسال 1400 را به پلی برای عبور از مشکلات مبدل نکنیم باید منتظر عواقب ناخوشایندی درعرصه اجتماع باشیم. امید است سال جدید برای تمام ایرانیان و نوروز دوستان در سراسر جهان، سالی روشن باشد تا از دالان تاریکی هایی که از بابت کرونا و مشکلات دیگر در داخل و خارج شاهدش بودیم خارج شویم.