زوج و فرد شدن برخی نهادها و تقسیم هجوم مردم!

این بسیار طبیعی است که وقتی بحران-در هر زمینه‌ای- به اوج خود می‌رسد، شتابزدگی و استرس و اضطراب، خواه ناخواه بر تصمیم‌گیری‌های خرد و کلان تاثیر می‌گذارد. البته در این میانه، بگذارید ناگفته نگذاریم که اغلب تصمیم‌گیری‌های خرد و کلان ما در بیشتر مواقع، هم بحرانی بوده و آخر وقتی؛ زمانی‌که کمترین فرصت برای داشتن بهترین عملکرد را داشته‌ایم و در واقع دچار فرصت‌سوزی شده‌ایم. همه این‌ها را گفتیم چون خبری داریم دررابطه با زوج و فرد کردن برخی ادارات و دفترها و دفترخانه‌ها، که به دلیل ورود به پیک چهارم کرونا، شیفتی و زوج و فرد شده‎اند. دفترخانه‌های زوج و فردی که به‌طور متناسب در شهر پراکنده نیستند و فردی که در روز فرد کاری مهم داشته باشد احتمالا برای پیدا کردن یک دفترخانه فرد، باید مسیری طولانی را با وسایل نقلیه عمومی طی کند. هم‌چنین است تکرار همین ماجرا در روزهای زوج. در واقع چنین تصمیمی نه تنها از بار و تعداد مراجعان نکاسته که موجب شده، آن‌هایی که احتمالا در محله و یا نزدیکی خود دفترخانه‌ زوج و یا فرد نداشته‌اند، ناچار شوند به دفترخانه زوج و فرد در نقطه‌ای دیگر از شهر هجوم ببرند تا کارشان سریع راه بیفتد. به هرحال گاهی چنین اضطرارهایی پیش می‌آید و از انجام آن‌ها گریزی نیست. زوج و فرد کردن، در تصمیم‌سازی‌های کشور ما جایگاه ویژه‌ای دارد، حتی در امر ترافیک هم موجب شده، برخی خانواده‌ها دو خودرو داشته باشند تا بتوانند هر روز از خودرو استفاده کنند. بنابراین، چنین راه حلی که نشان از یک تصمیم اضطراری و بدون برنامه است و بررسی‌های لازم در مورد آن صورت نگرفته و تنها نوعی کپی‌برداری از یک سیستم تقریبا ناکارآمد قبلی است که مثلا در مورد ترافیک اجرا می‌شده، نمی‌تواند از بار حضور مردم در شهر، از بار ترافیک سنگین شهرو نیزاز ازدحام وسایل نقلیه عمومی بکاهد. نکته مهم این است که وقتی از «ستاد بحران» سخن می‌گوئیم، دقیقا درباره چه سخن می‌گوئیم؟!