دانشمندان می‌گویند مساله سرعت انبساط جهان را حل کرده‌اند

 جهان ما با چه سرعتی در حال انبساط است؟ برای پاسخ به این سوال، دانشمندان از دو روش مختلف استفاده کردند و دو پاسخ یافتند که اندکی با یکدیگر متفاوت هستند و این تفاوت، منبع چیزی به نام "کشش هابل" است.
به گزارش ایسنا و به نقل از آی‌ای،امروزهیکی از جذاب‌ترین معماهای کیهان شناسی، "کشش هابل" است که شامل اندازه‌گیری "ثابت هابل" است که سرعت انبساط جهان را نشان می‌دهد. "ثابت هابل" نشان دهنده سرعت انبساط جهان است. دانستن آن می‌تواند به ما کمک کند تا درک کنیم جهان ما چند ساله است و چگونه تکامل یافته است. دانشمندان برای تعیین این عدد از دو روش استفاده کردند.
محقان در یک روش، به نور ضعیف باقی مانده پس از مه‌بانگ یا همان "بیگ‌بنگ" نگاه کردند. این نور موسوم به "زمینه مایکروویو کیهانی" با استفاده از تلسکوپ‌های موجود در فضا و همچنین تلسکوپ‌های زمینی اندازه‌گیری شد. مشاهدات به "مدل استاندارد" جهان اولیه منتقل شد و برای تخمین "ثابت هابل" استفاده شد. پاسخ، ۶۷.۴ کیلومتر در ثانیه به ازای هر مگا پارسک بود.
روش دوم این است که به ستاره‌های موجود در جهان نزدیک نگاه کنیم و سرعت حرکت و فاصله گرفتن آن‌ها از ما را اندازه بگیریم. در سال ۲۰۰۱ "وندی فریدمن" و تیمش در دانشگاه "شیکاگو" با استفاده از تلسکوپ فضایی "هابل" به ستارگان موسوم به "دلتا قیفاووسی"(Cepheid) نگاه کردند و دریافتند که "ثابت هابل" ۷۲ کیلومتر بر ثانیه در هر مگا پارسک است.
"فریدمن" و تیمش در طول سال‌ها به بررسی "Cheheid"ها ادامه دادند، اما در سال ۲۰۱۹ تصمیم گرفتند با بررسی ستاره‌هایی به نام "غول‌های سرخ" روش خود را بررسی کنند. "غول‌های سرخ" ستارگان بسیار بزرگ و درخشانی هستند که به اوج درخشندگی می‌رسند و سپس به سرعت محو می‌شوند. "فریدمن" و تیمش از چهار روش مختلف اندازه‌گیری برای ستاره‌ها و کهکشان‌های مختلف استفاده کردند و دریافتند که دقت آن‌ها تنها داراییک درصد خطا است. "فریدمن" در توضیح علت اختلاف در دو مقداری که به دست آمده گفت: درک و شناخت کامل ستاره‌های دلتا قیفاووسی همیشه کمی پیچیده‌تر بوده است. آن‎ها ستاره‌های جوانی در مناطق فعال ستاره‌ساز کهکشان‌ها هستند و این به این معنی است که چیزهایی مانند گرد و غبار یا آلودگی ستاره‌های دیگر در اندازه‌گیری‌ها دخیل می‌شود.
وی افزود: هنوز مقداری جا برای فیزیک جدید وجود دارد، اما حتی اگر این‌گونه نباشد، این نشان می‌دهد که مدل استاندارد ما اساساً درست است.
این مطالعه در مجله Astrophysical Journal منتشر خواهد شد.