خودکشي؛ فريادها و تحمل‌هايي که نشنيده و نديده مانده‌اند!

     مدتي است طيف و طبقه خودکشي از جوانان و زنان و دختران به سوي مردان در حرکت است. مرداني معمولي که خانواده و فرزند دارند و براي اداره و تامين معاش آن‎ها در تلاش‎اند. اما چرا همين عاقل مرداني که بايد پشتيبان خانواده خود باشند و هيچ‎کس از آنان انتظار چنين رفتاري ندارد، ناگهان تصميم مي‎گيرند نباشند؟ به زعم بسياري از روان‎شناسان وجامعه‎شناسان، خودکشي، امري اجتماعي است؛ فرد خود را تنها براي اين نمي‎کشد که از فشار بار مشکلات رها شود؛ او خود را مي‎کشد تا جامعه و افراد پيرامونش را متوجه مسئله‎اي کند که نمي‎خواهند متوجه‎اش باشند. فردي که خودکشي مي‌کند بارها فرياد زده بارها از شدت تحمل دندان‌هايش را به هم فشرده، نهايت تلاشش را کرده تا براي حل مشکلاتش ارتباطي مفيد با ديگراني که به نحوي آنان را مسئول مشکلاتش مي‌داند برقرار کند، اما آن ديگران، نه شنيده‌اند و نه ديده‌اند.

    اين روزها براي اغلب ما پيامکي از سوي سازمان بهزيستي ارسال شده و ضمن اعلام شماره 1480، از ما خواسته‌اند که با آن‌ها حرف بزنيم. حرف زدن و درد دل گفتن با ديگري گاهي مي‌تواند بارهاي سنگيني را از شانه‌هاي ما بردارد، اما نمي‌تواند حقوق چندين ماه عقب افتاده را تاديه کند، نمي‌تواند کالاهاي سبد معيشتي را که هر روز گران‌تر مي‌شوند و لاجرم خارج از دسترس‌تر، ارزان کند، نمي‌تواند اجاره‌بهاي گران شده و سررسيد تخليه خانه را به نحوي حل کند. به نظر مي‌رسد اين روزها حرف زدن و جفت‌و‌جور و درست کردن هر کاري را به شنبه حواله کردن، حتي با شنيده شدن توسط زبده‌ترين کارشناسان منتظر در 1480، پاسخ نمي‌دهد. درست است که بسياري نيازمند حرف زدن و شنيده شدن هستند، اما مسلما نه آناني که خودکشي مي‌کنند، بلکه مسئولان ذيربط مملکتي که پس از خودکشي براي دلجويي از خانواده مي‌شتابند!