خواسته معلمان را باید جدی گرفت

روزگذشته در پی فراخوان سراسری شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان در بسیاری از شهرها و استان های کشور شاهد تجمعات فرهنگیان در اعتراض به عدم اجرای طرح رتبه بندی بودیم. موضوعی که سال هاست از سوی این قشر فرهنگی مطرح شده،اما وقعی به آن نهاده نمی شود و هر دولتی با معطل گذاشتن آن،پرونده را به دولت بعدی پاس می دهد تا زیر بار تعهدات مالی این طرح نرود.
در اواسط دولت دهم بود که به دنبال تصویب سند تحول بنیادین آموزش و پرورش قانون رتبه بندی معلمان تهیه شد اما در تمامی این سال ها دولت و مجلس در جهت تعیین و تکلیف این طرح تعلل پیشه کرده اند. درتمامی 8 سال دولت قبل به بهانه های مختلف از جمله کمبود اعتبار و بودجه این طرح اجرایی نشد و تا امروز نیز دولت و مجلس حاضر به اجرایی کردن آن نشده اند.
این در حوزه اختیارات دولت است که بودجه را متناسب با درآمدها و مخارجش تنظیم کند، اما بحث آموزش و پرورش به عنوان بزرگترین و گسترده ترین وزارتخانه دولتی و تعداد معلمان و کارکنان در این بخش،همواره مورد اجحاف قرار گرفته اند و نوعی تبعیض در برخوردهای حقوقی و دستمزدها در مقایسه با دیگر کارکنان دولت در این حوزه احساس می شود.
اجرای قانون رتبه بندی بر مبنای لایحه مصوب مجلس در دولت پیشین و بر مبنای 80 درصد و پرداخت آن از ابتدای شروع برنامه ششم، محور اصلی خواسته های معلمین معترض است. باید اذعان داشت که
همسان سازی حقوق بازنشستگان و همچنین رتبه بندی حقوق معلمان شاغل، خواسته نامعقولی نیست و ضرورت ایجاب می کند تا درجهت رفاه حال این قشر زحمتکش از ردیف های ویژه بودجه برای تامین نیازآنها استفاده کرد.
متاسفانه بی توجهی مسئولان دولتی و نمایندگان مجلس طی سال های گذشته موجب نارضایتی تمام اقشار فرهنگی کشور گردیده است.چه آنها که بازنشسته شده اند و با حقوقی نامتعارف براساس حقوق سال ها پیش دریافتی دارند؛ و چه آنها که شاغلند و پس از گذشت ده سال از خدمت خود هنوز با قراردادهای موقت و حق التدریسی حقوق می گیرند. جدای از آن بحث رتبه بندی حقوق آنها مطابق با دریافت اعضای هیئت علمی،موضوعی است که باید با نگاهی آینده نگر به آن پرداخت و بی جهت زحمات معلمان را نادیده نگرفت و آن را سبک نشمرد.
باید بپذیریم که بار سازندگی و پایه های توسعه همه جانبه کشور در چشم اندازهای تعیین شده بر دوش آموزش و پرورش و معلمان نهاده شده و موضوع آموزش شاه بیت پیشرفت و تربیت نسلی پویا و فعال خواهد بود.متاسفانه برخی در کشورمان میان اساتید دانشگاه و معلمان، با نگاهی تبعیض آمیز برخورد می کنند، درحالی که معلمان زحمتکش همان
فارغ التحصیلان دانشگاهی هستند که مسیر خدمت خود را درجهت آموزش و تربیت کودکان و نوجوانان قرار دادند که به مراتب کاری دشوارتر از آموزش به دانشجویان است. البته چنین قیاس هایی منطقی نیست،چرا که اساتید دانشگاه و معلمان مدارس هر دو یک کار را انجام می دهند و عملکردی وابسته و همطراز دارند.
چرا که اگر دانش آموزی به خوبی در دوران مدرسه تربیت نشود،قطعاً در دانشگاه نیز نمی تواند موفق و موثر واقع شود. همچنین اگر دانش آموز در مدرسه به خوبی تربیت شود و در دانشگاه به خوبی مورد آموزش مناسب قرار نگیرد،باز نتیجه منفی است و نیروی انسانی جوان کشورمان به هدر خواهد رفت. لذا از مسئولان کشور انتظار می رود تا با نشست های فنی و کارشناسی با نمایندگان معلمان و مقامات مربوطه به خواسته و اعتراضات آنها رسیدگی کنند. قطعاً آرامش در بخش آموزش و پرورش دهندگان از واجبات رشد و تعالی کشور در زمان حال و آینده خواهد بود.