فاجعه مراکز درمانی در زمان بحران

روال عادی و معقول این است که در صورت بروز هرگونه بحران طبیعی و غیرقابل پیش بینی، مراکز درمانی به عنوان پناهگاه مصدومان و بیماران مورد استفاده قرار گیرد. به فرض وقوع زلزله یا حادثه ای غیرمترقبه قطعاً در شهری همچون تهران با انبوهی از تلفات و مصدومان مختلف مواجه خواهیم بود که باید حداقل با داشته های موجود آن را پذیرش کرد و درمانشان را مورد توجه قرار داد.
حال این سئوال مطرح است که آیا این مراکز در پایتخت از آمادگی لازم برای مواجهه با حوادث غیرقابل پیش بینی را دارند و می توانند به یکباره پذیرای خیل جمعیت مصدومان و بیماران در شرایط بحرانی باشند. درگام اول باید به این موضوع توجه داشت که اساساً این مراکز درمانی و بیمارستانی در برابر حوادثی همچون زلزله و احتمال بروزحریق از استانداردهای کافی برخوردار هستند یا خیر؟!
براساس اعلام سازمان آتش نشانی از میان ۷۰۲ ساختمان درمانی بازدید شده تعداد ۱۵۰ مورد با خطر بسیار زیاد است که بی درنگ باید نسبت به ایمن سازی آنها اقدام شود که در صورت عدم ایمن سازی و بروز حریق و حادثه احتمال گسترش و توسعه حریق و تبدیل شدن آن به بحران و فاجعه دور از انتظار نیست.
متاسفانه اکثر بیمارستان های مهم و بزرگ شهر تهران دولتی و قدیمی بوده و تعداد مراجعات این بیمارستان ها بسیار زیاد بوده و فراتر از
 ظرفیت های استاندارد و بار تجمعی افراد مراجعه کننده زیاد است.
 بنابراعلام سازمان آتش نشانی این ساختمان ها عمدتا ناایمن است و نیاز به ایمن سازی آنی و ضروری دارد. به عبارتی در زمان وقوع حادثه ای در پایتخت باید امیدوار بود که بیمارستان ها و مراکز درمانی بتوانند سلامت بنای خود را حفظ کنند در غیر این صورت خود محلی برای تشدید فاجعه هستند. چرا که در این مراکز اغلب تجهیزات و مواد اشتعال زا و حالت انفجاری دارند، همچون
کپسول های اکسیژن که هریک به منزله یک بمب عمل
می کنند.
از سوی دیگر باید به ظرفیت بیمارستان های پایتخت اشاره داشت. براساس برخی آمارهای موجود، حدود 16 تا 20 هزارتخت بیمارستانی به عنوان ظرفیت مراکز درمانی پایتخت آماده پذیرش بیمار هستند. حال باید به عمق فاجعه پی برد و دید که آیا تهران با 10 تا 12 میلیون جمعیت در برابر حادثه ای همچون زلزله قادر به تامین امنیت بیماران خود هست یا خیر.
مسلماً ساخت بیمارستان برای یک کلان شهری همچون تهران امری ضروریست، اما حفظ بناها و داشته های درمانی کشور از آن ضروری تر است.
امروز عمر بیمارستان های بزرگ و دولتی تهران اغلب به نیم قرن
می رسند و نیازمند ترمیم جدی هستند. جدای از مسئله دوام بنا باید به بررسی و بازرسی مداوم از شرایط آنها در زمینه فرسودگی تجهیزات الکتریکی و آتش زا پرداخت. هنوز حادثه مرکز سینااطهر از خاطرمان فراموش نشده است.
لذا انتظار می رود تا سازمان آتش نشانی و ایمنی با همکاری وزارت بهداشت و ورود دیگر نهادهای مربوطه به این مسئله نگاه جدی داشته باشند تا پیش از وقوع حادثه ای تلخ جلوی آن گرفته شود.